Rennen om stil te staan
Mijn zondagse duurloop valt me zwaar op het moment. Ik geloof dat ik last heb van winterblues! Het weer is niet bepaald uitnodigend met een snijdend koude, felle wind en een bewolkte lucht. En als ik naar buiten kijk, dan voel ik de weerzin om me daarin te gaan begeven.
Maar elke week overwin ik mezelf en ga toch. En elke week ben ik halverwege blij dat ik dat heb gedaan, want tijdens het rennen kom ik automatisch stil te staan. Bij mezelf. En dat geeft een gevoel van rust. Ik voel de stress en haast van alle dagelijkse beslommeringen van me afvallen. Ze doen er even niet toe, want nu ben ik aan het rennen. En het doet er niet toe hoe snel ik ben, of wanneer ik aankom, want ik heb de tijd immers aan mezelf?! Al doe ik er de hele dag over! Wat met mijn tempo overigens niet uitgesloten is.
Het enige wat er toe doet is dat ik uiteindelijk mijn weg naar huis weer vind.
En dat doe ik als een opgefrist en vriendelijker mens.
Heel vervelend die winterdipjes, ook last van maar bij mij komt het omdat ik na 3 jaren geen bv meer geef en moet wennen aan mijn nieuwe leven zonder kind aan de borst. Gelukkig kunnen we uitkijken naar de komende lente! Ook ik heb vandaag weer hardgelopen. Niet zo lang en ver als jij Nicole maar ben blij dat les5 van Rennen met Evy weer is gelukt. Geniet van je zondag!
Goed gedaan Jenny Lipstick! Ik herinner me dat ik ooit een borstontsteking opliep toen ik nog borstvoeding gaf, en iets te luchtig gekleed ging hardlopen!
Zou je tijd en zin hebben mee te doen aan een interview over hardlopen via de mail?
Knap hoor, dat je toch gaat. Ik zat afgelopen week in een dipje... IEDERE dag snijdende wind en regen. Maar morgen ga ik! Weer of geen weer! Hoop ik. Denk ik. En anders lees ik jouw stukje morgenochtend nog een keer... Dan ga ik zéker 😉