Joggende huisvrouwen in Runner's World
Het tijdschrift Runner's World intimideert mij.
Hoewel er de laatste tijd ook wel eens laagdrempelige artikelen instaan, over bijvoorbeeld de mentale geneugten van hardlopen, het nut van yoga en niet te vergeten de column van Pam van Vliet, vind ik Runner's World een vrij snobistisch tijdschrift.
Dit snobisme werd nog weer eens bevestigd in het aprilnummer waarin Runner's World lopende moeders omschrijft als 'joggende huisvrouwen', twee termen die beide van dédain getuigen.
In het NRC van 30 maart j.l. constateerde Els Kloek, schrijfster van De vrouw des huizes:
'In 1964 noemde 98 procent van de Nederlandse vrouwen zich nog ‘huisvrouw’, nu worden vrouwen weggehoond als ze zich zo noemen.'
En de term 'joggen' is technisch gezien weliswaar synoniem voor hardlopen, maar op meetingpoint.nl legt ene Bert het verschil uit:
'Een gedreven loper zal nooit het woord joggen (of erger: trimmen) gebruiken.
Als je als ervaren hardloper een langzame duurloop doet, dan ben je nog steeds aan het hardlopen ook al is het echt langzaam. Een jogger is meer iemand die zomaar een stukje gaat lopen omdat beweging goed voor hem is. Een hardloper heeft hogere doelen. Tijden neerzetten en je verdiepen in trainingsmethoden.'
Wellicht is de 'joggende huisvrouw' ook niet de doelgroep van het snobistische Runner's World, maar aangezien ze een groot deel uit maken van de tweede lopersgolf, zou ik ze niet onderschatten!
Ik voel me ook altijd wel een beetje een hardloopkneus (eh.. jogkneus) door Runners World. Maar ja, over gewoon lekker hardlopen zonder hartslagmeter en andere toeters en bellen valt misschien ook niet maandelijks een tijdschrift vol te schrijven.
Ik vond het interview met de hardlopende moeder/brandweervrouw wel leuk trouwens.
Wat een ontzettend leuk blog is dit! Het onderscheid zich door de leuke stukjes die de lezer meer vertellen dan enkel wanneer de auto gewassen is en de vreselijk lange wedstrijd verslagen. Heel leuk!