Gymlessen op de middelbare school
Mijn oudste dochter haalde vorig jaar haar diploma voor de Mavo, en zit nu in Havo 4. Wat sporten betreft lijkt ze helaas op mij, en ze is de gymleraar dan ook al opgevallen. En niet vanwege haar athletische kwaliteiten.
80 meter sprint in maximaal 14 secondes
Deze week moesten ze tijdens de gymles 80 meter sprinten. De meisjes mochten de hier maximaal 14 secondes over mochten doen. Mijn dochter deed er de eerste keer 17 secondes over, en de tweede keer 16,44.
De gymleraar sprak haar aan en zei: 'Jij zit zeker niet op atletiek, of wel?!'
Persoonlijk vond ik de gymlessen vroeger ook een ramp! Ik was er zeer slecht in. En aangezien ik elke dag 8 kilometer heen naar school moest fietsen, en 8 kilometer terug, zag ik er eigenlijk ook het nut niet van in.
Gymnastieklessen niet bevorderlijk voor liefde voor sport
Ik vond gymnastieklessen op de middelbare school dan ook eerder een reden om nooooit meer een sportschoen aan te kijken, dan dat ze mij stimuleerden tot nog meer sporten. Het is te danken aan mijn kraamhulp, die praatte over de heilzame effecten van hardlopen op de geest, dat ik de sportschoen weer heb opgenomen.
En dat heb ik ook tegen mijn dochter gezegd. 'Het geeft niks Maartje. Ik bakte er vroeger ook niks van, en nu loop ik vijf keer per week!'
Hoe vond jij gym op de middelbare school?
Was het een stimulans om te gaan sporten of juist niet?
Ow ja, vreselijk die gymlessen! Ik heb er ook echt een trauma opgelopen. Ik was gewoon niet sportief en vond het vreselijk dat je gedwongen werd om een bepaalde activiteit te doen. Dan lieten leraren ook nog teams kiezen en werd ik altijd als een van de laatsten gekozen...
Zelf heb ik op de PABO geleerd dat deze manier van les geven pedagogisch vreselijk onverantwoord is! Ik zou zelf dan ook nooit zo'n trauma-verwekkende les geven.
Wat een ontzettend lompe opmerking ook die de gymleraar tegen je dochter maakte zeg. Dat is echt gewoon een manier om iemand persoonlijk met de grond gelijk te maken. Dat gebeurt bij andere vakken toch ook niet? Dat leraren dat nog doen anno 2011. Je ziet, ik kan me hier oprecht kwaad om maken. 🙂
dochter zit in 4 gym en bezit geen sport kwaliteit..
en dat wordt haar vaak, op een negatieve, manier verweten en met het kiezen van een team..... ja als laatste natuurlijk. Trauma dus, na de middelbare school zeer zeker geen sport meer... Maar ach, ze lijkt op haar moeder en die is er ook zonder sport gekomen. De school is nogal elitair, iedereen zit op hockey...
Hannah
Ooh, haat! Ik heb toen ik zwanger was al beloofd aan klein meisje altijd briefjes te schrijven dat ze ongesteld was. Altijd. Elke week.
Van het lezen voor Nederlands word je ook geen boekenwurm. Na een les geschiedenis wil je niet opeens naar het Archeon en door gym ga je niet sporten.
Wat een domme opmerking tegen je dochter zeg. Hij kon zelf zeker niet goed leren? Tssss. Figuur.
Ja, vanaf haar vierde! Nee, vanaf een jaar of 12. De leeftijd dat ik ook echt een grondige hekel aan gym begon te krijgen 😉
Dat kiezen boeide me niet zo, kreeg toch altijd met balspellen binnen een paar minuten een bal tegen mijn hoofd ofzo en kon dan weer lekker op de bank gaan zitten.
Ik vond sporten een ramp. En eigenlijk vooral omdat het het altijd net niet was. Eigenlijk zou je moeten kunnen kiezen voor een sportschool of andere sport en dan daar een stempeltje krijgen per les dat je volgt. In plaats van die lessen.
Spaarmoeder, dat vind ik een briljant idee! Ik had als kind bijvoorbeeld veel liever gerend dan softbal gespeeld!
Het 'zelf groepjes' maken is er nog steeds! Niet meer in de vorm dat twee kinderen de rest kiezen, maar in de sfeer van: 'Maak maar even groepjes!'
En dat is bijna even erg….
Ik vond de gymlessen ook altijd vreselijk. Eigenlijk vind ik alle sporten met een team en een bal vreselijk en daar bestonden de meeste gymlessen uit. Als we gingen hoogspringen of verspringen leefde ik helemaal op. Dat was wel leuk. Gelukkig doe je hardlopen in je eentje. (met af en toe de uitzondering van een wedstrijd met 3000man)
Groeten Renate
Gym, afschuwelijk, bijna nooit geweest 😉 Ging liever roken dan zweten. Nu sportinstructeur, echt waar!
Anoniem, geweldig! Wat een contrast!
Sportiviteit, of gebrek daaraan gedurende de middelbare schooltijd, zegt duidelijk helemaal niets over de sportiviteit op latere leeftijd!
Op de basisschool was ik al flink bijziend en moest de bril verplicht af. Ik zag dan gewoon te weinig om mee te kunnen doen. Verder ben ik op sportgebied helemaal niet competief. Als iemand de bal graag wil hebben 'alsjeblieft, als jij er blij mee bent...'.
Op de middelbare school kreeg ik er meer een hekel aan. Ik vond het vermoeiend en niet leuk. Af en toe hadden we volksdansen. Dan vond ik het wel heel leuk.
Vaak heb ik briefjes geschreven in mijn moeders handschrift dat ik niet mee kon doen met de gymles. Mijn moeder heeft wel eens iets gezien wat ik in haar handschrift schreef en ze meende ook dat ze het geschreven had, maar dat ze het zich niet herinnerde. Ze maakte er verder geen punt van. Bij andere vakken spijbelde ik niet.
Tegenwoordig vind ik wandelen heel leuk, vooral met gezelschap. Fietsen doe ik zomers graag.
Achteraf gezien niet vreemd dat ik zo moe was. Ik had astma al was dat toen nog niet onderkend.
Groetjes, VeggieMo
Wat betreft de teamsporten kan ik me helemaal aansluiten bij de trauma-moeders 🙂 Het bekende refrein van als laatste gekozen worden en dan horen "Oh néé hè, waarom moeten wij die weer hebben?" Die hele ambitie van winnen was me überhaupt vreemd en dat issie nu nog. Ballen op mijn neus -al dan niet expres-, de spelregels totaal niet kenne, de joelende massa langsde kant, hou op, schei uit. Ik droom er nog wel eens van, als ik zwaar getafeld heb.
Een heel ander verhaal was het als we gingen turnen! Zodra ik de leraar naar de ruimte met de toestellen zag lopen, juiche ik inwendig en snelde toe om hem te helpen. Want aan de ringen slingeren aan je benen, over de kast zwiepen met de benen horizontaal, in no time het touw in klimmen, op de brug van de hoge naar de lage draaien: overal hoorde ik de leraar zeggen: "Irene, doe jij het anders even voor?" En dan was het mijn beurt om besmukt te gniffelen als de een na de ander over de kast katapultte of de heren met hun klok&hamerspel RANG op de leggers van de brug vielen.
Daardoor ben ik wel op turnen gegaan, omdat op de basisschool de onderwijzeres mijn moeder vertelde dat ik lenig was en de oefeningen met gemak deed. Bracht het tot de selectie.
Maar sportief? Nu? Oh, u bedoelt mij? Eh nee. Als ik hard moet lopen val ik aan het einde van de straat al neer. Fietsen vind ik wel lekker, lekker hard en zwemmen doe ik ook graag, en klimmen, in het buitenland als er een bergje is, vind ik ook leuk (geen echte bergen, gewoon kinderklauteren). Ik zou dringend iets aan sport moeten doen, want veels te dik.
Maar ik kan nog steeds mijn benen zo omhoog zwiepen en als ik met rechte benen vooroverbuig, kom ik bijna met mijn ellebogen op de grond 😉
Paar jaar geleden nog gesprek met ambitieuze gymlerares gevraagd wegens demotiveren van jongste (onvoldoendes geven voor gym, ondanks serieuze inspanning). Ook letterlijk gezegd dat als je het plezier in het bewegen wegneemt, je mee verantwoordelijk bent voor slecht lichaamsbeeld en te weinig beweging later. Daar schrok ze van. Lerares had ook van die criteria als verspringen zoveel meter om een voldoende te halen, minder dan zoveel meter een vier etc. Als een leerling serieus meedoet en team spirit toont moet je toch bij gym altijd een voldoende kunnen halen? En dat de uitblinkers 7s en 8en halen is dan prima. Maar een onvoldoende voor gym, dat kan volgens mij alleen als je zit te stieren en lui bent.