De Man met de Hamer valt mij lastig!
Al ruim een maand, valt de Man met de Hamer mij lastig.
In de tien jaar dat ik nu loop, heb ik nog nooit zoveel last van hem gehad als nu. Moeizaam ren ik mijn wekelijkse rondjes, en val thuis hijgend over de drempel. Ik heb hem duidelijk gemaakt dat hij en zijn hamer moeten oprotten, maar hij is net een stalker. En de politie zegt dat ze niets kunnen doen, zolang hij geen geweld gebruikt.
Stoppen is geen optie, en dus doe ik een concessie: ik weiger mijn afstanden te korten, maar ben wel bereid mijn tempo te verlagen. Zo sukkel ik nu over 's Heren wegen, en probeer mijn denkbeeldige mijlpalen te vergeten, want die herinneren me er pijnlijk aan dat ik normaliter veel sneller ben.
En terwijl de Man met de Hamer pesterig mee hobbelt, wacht ik rustig af, tot hij weer verdwijnt.
Want zo'n hamer is zwaar, en hij is duidelijk ongetraind.
Jij ook al?? Ik ook al... lees maar op mijn blog...