Ik zat aan de keukentafel de 'Non-Runners Marathon Trainer' te lezen, en met iedere regel groeide mijn enthousiasme.

Maar tegelijkertijd bleef een gedachte me lastig vallen:

'Waarom? Waarom zou ik een marathon willen lopen? En heb ik niet ergens gelezen dat het menselijk lichaam niet gebouwd is voor zulke lange afstanden?'

De beslissing een marathon lopen, is de beslissing je leven in eigen hand te nemen

De Non-Runners Marathon Trainer verleidt mij echter met de psychologie van een marathon: volgens de schrijvers is de beslissing een marathon te lopen een beslissing je leven in eigen hand te nemen, het heft in eigen handen, te rennen op het eigen kompas!

Ik verlang naar meer controle over mijn leven

Als er iets is waarnaar ik verlang is het naar wat meer controle over mijn leven. Als moeder van vijf kinderen is dat namelijk wel eens lastig. Je weet nooit wanneer er weer één een gat in zijn knie valt of zijn hoofd stoot. Waar het volgende 'Mammaaaa!' vandaan zal komen, of wanneer de kinderen plotseling weer vrij hebben van school vanwege de zoveelste studiedag. Of wanneer er coronacrisis uitbreekt.

Hoe moet dat dan met mijn hekel aan groepen?

En dan is er nog een andere zorg: ik heb een hekel aan grote groepen en menigtes. Maar dan fluistert een vals stemmetje: 'Met jouw gemiddelde loopsnelheid ben je heus niet lang in de menigte!

Niettemin vraag ik me af: kun je de ruim veertig kilometer ook in eenzaamheid afleggen, of had Lee Towers gelijk toen hij zong: 'You'll never walk alone!' ? Met andere woorden:

Als je een marathon hebt gelopen en er is niemand om het te zien, heb je het dan gedaan?