De angst van de vrouwelijke hardloper
Met een hartslag van ruim 175, veroorzaakt door een mengeling van inspanning maar bovenal angst, rende ik als een wilde over dat 'leuke paadje' dat ik per sé wilde onderzoeken. Maar nu bleek dat leuke paadje wel heel erg lang, en bovendien steeds verder weg te kronkelen van de autobaan die ik zo geruststellend aan mijn linkerhand wist toen ik begon.
In gedachten zag ik de krantenkoppen al: 'Nieuwsgierigheid leidde letterlijk tot doodlopende weg voor onfortuinlijke vrouwelijke hardloper!' en experts die hoofdschuddend zouden verklaren: 'Zo komen Nieuwsgierige Aagjes te pas!'
Net toen ik een beetje wanhopig dacht dat het misschien toch maar beter zou zijn om op mijn schreden terug te keren, iets waar ik een bloedhekel aan heb, verwijdde het pad zich plotseling en verscheen er licht aan het eind van de tunnel. Opgelucht rende ik de laatste meters en bevond me plotseling weer in de bewoonde wereld op een geasfalteerde weg. Ik had het overleefd!
En wat was het, afgezien van de angst en zorg, een prachtig paadje!
Hoewel ik in mijn dagelijks bestaan weinig behoefte heb aan avontuur, aangezien de adrenaline dankzij vijf kinderen met bijbehorende schoolperikelen standaard door mijn lichaam raast, mag ik als hardloper wél graag het avontuur opzoeken. Wanneer ik een paadje zie, waarvan ik niet weet waarheen het leidt, dan voel ik mij daar onweerstaanbaar toe aangetrokken.
Toch moet je als 'vrouw alleen' natuurlijk geen onnodige risico's nemen.
Welke veiligheidsmaatregelen neem jij als vrouwelijke hardloper? Of is een strakke, kórte tight met 'cameltoe' afschrikwekkend genoeg om eventuele belagers af te schrikken?
Héél herkenbaar.
Zozeer zelfs dat ik me nu al zorgen maak over m'n dochter. Ze is 10 en loopt al wat met me mee. Maar haar alleen laten lopen: nooit, in geen 100 jaar. Over 30 jaar zal ik nog steeds achter haar aan hobbelen.
Is het alleen een vrouwenangst? Als ik weer eens ergens al zwervend terecht kom waar ze staan de dealen? Ook geen types om een goed gesprek mee aan te gaan. Kijk naar het geval Alex Wiegmink.
Ik zwerf vaak over de veluwezoom en heb ook daar wel eens mindere acties. Ik probeer er niet te veel over na te denken en er vanuit te gaan de de meerderheid van de mensen wel vriendelijk is. En de beruchte plaatsen in de donkere uren te vermijden. En als je een hond hebt, neem die lekker mee, is voor beide leuk.
Met mijn eigen hond zou ik me denk ik ook veiliger voelen. Dat zou ik echt allerlei leuke paadjes gaan verkennen!
Hi,
Dit overkomt mij vooral op vakanties als ik in onbekende omgeving loop. Ik neem dan altijd een mobielieltje mee en zeg ook altijd welke route ik ongeveer wil gaan lopen. Het is wel gebeurt dat ik manlief moest bellen omdat ik te ver was afgedwaald om hele maal in de hitte terug te kunnen rennen. Ik loop 's avonds verder alleen in de bebouwde kom, maar dan vooral omdat ik graag verlicht loop om te zien waar ik mijn voeten zet. Verder ben ik niet zo jong en knap meer dat ik direct word belaagd 😉 en geld heb je toch niet bij je dus de risico's zijn niet zo groot voor mij.
groetjes,
Dorothé
https://djaktief.wordpress.com
Hier heb ik nou nog nooit over nagedacht. Noem me naief. Ja, bospaadjes en te lange weggetje ken ik ook, je llopt dan met gespitste oren op zoek naar iets bekends.....
Ik ren enkel niet in het bos als het donker is. Voor de rest ren ik overal. Ik ben ondertussen 52 en er is weinig waar ik bang van ben (op dat vlak :-P)...
Neem ook nooit een GSM mee (mobieltje ;-)) mee (te zwaar) enkel een licht MP3 spelertje. Ook geen sleutels, ik laat de deur gewoon openstaan (of er is iemand thuis die me kan binnenlaten). Misschien lijkt dat niet veilig, maar ik ga uit van vertrouwen in mijn medemens. En dat vertrouwen werd nog nooit beschaamd.
Waar ik vooral bang voor ben? Loslopende honden. Ik weet het, tegenwoordig lopen er niet veel meer los. Maar ren je door de weilanden en langs boerderijen dan wil er nog weleens los op het erf lopen. Dat is voor mij een reden om altijd bekende wegen te 'bewandelen' als ik alleen ben. Toevallig liep ik vanmorgen met een vriendin en namen we een voor mij onbekende weg. Ja, dan durf ik wel. En straks als we op vakantie zijn in Frankrijk, dan is manlief verplicht met me mee te gaan; hij moet er nog wel voor trainen hahahaha
Ik ben ook geen fan van honden tijdens het hardlopen. Als ik weet dat ik er wat tegen ga komen, neem ik mijn 'dazer' mee. Als ik daarvan het knopje indruk, geeft hij een piepend geluid dat honden onprettig vinden.
Deze reactie is verwijderd door de auteur.
Dorothé11 mei 2012 05:37
Van die loslopende honden ben ik inderdaad ook doodsbang. Ik ga vlak voor een wedstrijd ook niet langs een bepaalde route omdat ik bang ben voor de honden daar en ik moet dan zoveel versnellen dat om er voorbij te komen en al die adrenaline is nergens goed voor.
Verder vind ik dat heel veel mensen (vooral vrouwen) hun hond niet onder controle hebben. Hij doet niks zeggen ze en ondertussen struikel je over dat beest. Vooral als je menstrueert ruiken honden dat en vliegen ze op je af. Gek word ik daarvan. Ik snap dat die honden vrij mogen rennen, maar ze mogen je niet lastig vallen toch. Misschien een dicussie voor een andere keer.
groetjes,
Dorothé
https://djaktief.wordpress.com
Ik geef meestal wel aan welke route ik van plan ben om te gaan lopen, en hoe lang ik weg zal blijven. Hoewel ik daar ook weleens vanaf wijk. Da's dan weer niet handig van me. Bij ons achter de wijk is een plek waar veel gedeald wordt. Er komen daar wel mensen, wandelaars, fietsers, maar ik voelde me daar toch altijd onbehaaglijk. Ik heb de wijkagent toen gebeld om te vragen hoe onverstandig het was om als vrouw allen daar hard te lopen. Hij zei dat er nog nooit meldingen waren geweest van lastiggevallen voorbijgangers die nergen wat mee te maken hadden. Sindsdien loop ik er meer op mijn gemak. Op de stillere routes keer ik altijd om als ik voor en achter mee geen mensen meer zie. Dan wordt het mij te stil.