Eén van de beste manieren om te wennen aan een nieuwe omgeving is door hardlopen. Door te gaan hardlopen, raakte ik pas echt thuis in onze voormalige woonomgeving.

Die les heb ik ter harte genomen, en pas ik gretig toe nu we verhuisd zijn naar het platteland. En wat een weelde is het hier voor mijn innerlijke hardloper! Hoewel ik heel tevreden was over de looproutes vanaf mijn oude adres, blijkt dit nieuwe adres er dubbel zoveel op te leveren.

En dat komt omdat ik vanaf ons oude huis eigenlijk maar een halve cirkel ter beschikking had: de andere helft was richting stadscentrum, en daardoor bezaaid met stoplichten. En stoplichten maken mij nerveus: ik maakte me altijd zorgen dat ik niet zou kunnen doorlopen, en rende daardoor steevast veel te hard om het nog te halen, of veel te langzaam om te voorkomen dat ik moest stoppen. Daarom rende ik alleen routes waarvan ik zeker wist dat ik ongehinderd kon doorlopen.

Hier op het platteland heb je geen stoplichten, en dus heb ik plotseling een hele cirkel van looproutes ter beschikking. Vanochtend rende ik naar één van mijn zondagsbestemmingen, het Pannenkoekenhuis in Westendorp. Maar omdat ik daar nu slechts 3 kilometer vandaag woon, moest ik er via een flinke omweg naar toe. Want ik wilde natuurlijk wel voldoende kilometers maken! En zo kon het gebeuren dat ik mezelf terugvond op de chique oprijlaan van Kasteel Slangenburg, en via een romantisch houten bruggetje de gracht over rende.

Mijn berekeningen klopten: na 60 minuten arriveerde ik bij het pannenkoekenhuis, waar ik mezelf altijd trakteer op een kopje koffie. Dit keer in de prettige wetenschap, dat ik zo thuis zou kunnen zijn als ik wilde.

Opgetogen kwam ik weer thuis. Hardlopen is geweldige verhuistherapie!