De gemeente had Westendorp stiekem weer een stuk naar voren geschoven, en dus kwam ik tien minuten te vroeg aan, want het Pannenkoekenhuis was nog niet open!

Daarom slenterde ik door de metropool die Westendorp is, en liep langs het kerkgebouw van de Evangelische Gemeente, waaruit meestal juichkreten klinken in de trant van: 'Oh ik ben zo blij, Jezus redde mij!' Maar dit keer was het luidruchtig stil, en teleurgesteld liep ik terug naar het Pannenkoekenhuis, van waar al het goede komt.

Maar toen verstarde ik in mijn Asics sportschoenen, want daar wandelde een keurige heer met in zijn kielzog een hond van het type 'Ik blaf èn ik bijt ook!' Sidderend van angst drukte ik me tegen de dichtstbijzijnde boom, waarop de meneer eindelijk omkeek, en zag hoe zijn hond aanstalten maakte mij te berijden.

'Hij doet niks hoor!' riep hij het aloude cliché van hondenbezitters.
'Weet uw hond dat ook?' vroeg ik, en meer eerlijk dan diplomatiek voegde ik er aan toe: 'Want ik vind dat hij er heel eng uit ziet.'
'Kom lelijkerd!' zei de meneer tegen zijn hond, die onmiddellijk naar hem toe liep.

En toen ik achter de koffie zat vond ik de hond eigenlijk een beetje zielig.
Want triest is hij die luistert naar de naam 'Lelijkerd'.

Daarom doe ik ook altijd net alsof ik niets hoor.

Leestip: Hardlopen met hond