In 2008 woonden we nog in de stad, en bracht ik op donderdag de kinderen in mijn hardloopkleding naar school.

Dat vond ik in eerste instantie niet eenvoudig.

Sterker nog, ik moest even iets overwinnen.

Ik vond het een beetje ongemakkelijk om in mijn hardloopkleding de kinderen naar school te brengen.

Maar waarom eigenlijk?

Kinderen naar school brengen in hardloopkleding: ongemakkelijk

De strakke hardlooptights hadden er misschien mee te maken, maar ook wel een soort valse schaamte. Alsof ik me verbeeldde een soort atlete te zijn, terwijl ik nou niet bepaald goed was in hardlopen.

Superefficiënt!

Maar goed, ik deed het toch omdat het zo makkelijk was. Het was bovendien een enorm efficiënt gebruik van mijn tijd. Het scheelde zeker 10 tot 15 minuten waarin ik anders eerst naar huis had moeten gaan, omkleden en pas daarna kon gaan hardlopen. Al die tijd met het risico dat ik halverwege helemaal zou afhaken en denken:

'Ach weet je, ik kan natuurlijk ook best een keertje overslaan.'

Door de kinderen in mijn hardloopkleding naar school te brengen, kon ik meteen aan mijn hardlooprondje beginnen.

Het was echt ideaal.

En mijn ongemak over de hardloopkleding werd al snel minder.

Het wende.

Destijds schreef ik onderstaande blogpost over mijn kinderen naar school brengen in hardloopkleding!

De 'school run': in je sportkleding naar school?

Op donderdagmorgen breng ik de kinderen naar school in mijn loopkleding. Het is natuurlijk onfortuinlijk dat mensen mij zien in strakke lycra, maar zo is het. Als ik eerst naar huis zou gaan om me om te kleden vrees ik dat ik het niet meer zal verlaten. Bovendien, in Amerika noemen ze de kinderen naar school brengen vast niet voor niets 'the school run'!

Elke week neemt Piets juf me van top tot teen op en vraagt op geschokte, ongelovige toon:'Ga je nu alweer.... rennen?'
Dan knik ik braaf.
'Maar je bént al zo slank!!!' vervolgt dan de juf.

Ik ben dol op donderdagochtenden!

Kinderen naar school brengen in hardloopkleding 2021

Toen we van de stad naar het platteland verhuisden, bracht ik de kinderen ook daar naar school in mijn hardloopkleding. Maar toen niet meer alleen op donderdag, maar alle dagen. De kinderen fietsten naar school, en ik rende er naast.

Het ongemakkelijke gevoel dat ik destijds in 2008 had zie ik weerspiegeld in een artikel uit de Belgische krant De Standaard. Daar kwam ik het artikel Pret-à-sporter tegen. Hieronder een citaat:

'Elke dag staat ze daar. O 8.15 uur.Wat de vrouw in kwestie tijdens die enkele minuten wil laten geloven, althans zo luidt mijn theorie, is dat ze meteen daarna aan een marathonloopje begint. De vlekkeloze loopschoenen, de strakke, bordeauxrode legging en bijpassende top, een paardenstaart en dan die knoert van een polshorloge met alle mogelijke tracking-toeters en bellen. Maar aan de schoolpoort kan Sporty Spice op weinig sympathie rekenen. In een menigte vol ouders die al blij zijn dat ze überhaupt de tijd hebben gevonden om snel een trui over hun ongekamde hoofd te trekken, kom je niet pronken met een georganiseerde en sportieve levensstijl.'

Tsja...

Sindsdien is sportkleding in het dagelijks leven overigens wel verder ingeburgerd. Denk maar aan het populaire merk Lululemon en de opkomst van de term Athleisure.

Tot slot

Toch is het eigenlijk wel wonderlijk dat ik me ongemakkelijk voelde omdat ik mijn kinderen in sportkleding naar school bracht. Het was immers zeker niet mijn bedoeling om uit te stralen: 'Kijk mij toch eens sportief zijn!'

Integendeel.

Het was niet meer dan een manier om ervoor te zorgen dat ik mijn hardlooprondje die dag zo snel en efficiënt mogelijk kon doen.

Dat is toch niets om je voor te moeten schamen.

N.B. Uiteraard is iedereen vrij om zich te kleden naar eigen smaak en inzicht.

P.S. Bij de schoolpoort in pyjama

Aan de andere kant van het spectrum: in 2016 kwam een Engelse school in het nieuws omdat ze ouders vroegen om voortaan niet meer in pyjama hun kinderen naar school te brengen ; )

Hoe denk jij over sportkleding bij de schoolpoort en in het dagelijks leven?