Ook al zou ik graag beweren dat ik tijdens het hardlopen diepe filosofische gedachten heb, de waarheid is dat ik naar Country and Western liedjes luister.

Dat maakt mij een zogeheten 'disassociatieve' hardloper. Een hardloper die tijdens het hardlopen aan andere dingen denkt. De tegenpool van de diassociatieve hardloper is de associatieve hardloper: deze focust zich op het hardlopen. Ze zijn één met hun lichaam, zich bewust van hun ademhaling, en focussen op bijvoorbeeld hun houding of loopritme. Is het één beter dan het andere? Dat hangt er van af! Als je sneller en beter wilt gaan hardlopen dan is een associatieve manier van lopen beter.

Overigens hebben associatieve hardlopers ook momenten dat hun gedachten afdwalen, en disassociatieve hardlopers zullen momenten hebben dat ze zich bewust worden van hun lichaam. Maar toch kun je in het algemeen stellen dat je in één van deze groepen valt.

Ik ben een disassociatieve hardloper

Voor mij is er in ieder geval geen twijfel over mogelijk: ik ben een disassociatieve hardloper. Ik zie mijn geest vaak als een lastige hond, die ik een bot (muziek) toegooi zodat hij zich koest houdt. Maar ik heb zeker ook momenten waarop ik wel degelijk associatief ben. Dan denk ik ineens: 'Verrek! Zie mij hier toch eens hardlopen!' En dan word ik me bewust van mijn lichaam dat langs 's Heeren wegen draaft.

Hoe ben ik als moeder?

Als moeder ben ik meer associatief! Ik ben me veelvuldig bewust van wat ik doe, en wat voor (mogelijke) effecten dat op de kinderen kan hebben. Zozeer zelfs dat ik wel eens moe wordt van mezelf.

Wat ben jij? Een associatieve hardloper of een disassociatieve hardloper?