Buigen naar het weer: lessen van sneeuw
Sommige posts blijken tijdloos! Zoals deze die ik elf jaar geleden schreef!
Buigen naar het weer: lessen van sneeuw
'Het valt niet mee de dingen te nemen zoals ze komen,' bedacht ik terwijl ik moeizaam over de besneeuwde straten rende. Het was zo glibberig dat bij elke stap vooruit, ik er twee achteruit gleed. Boos rende ik nog wat harder, in een poging toch tempo te maken, en herinnerde me toen chi-running. 'Je moet je niet verzetten tegen de omstandigheden, maar er in meegaan,' prevelde ik, en ontspande.
Lessen van sneeuw
Toen kwam ik nog steeds niet hard vooruit, maar ik ergerde me niet meer, en probeerde te ervaren wat de besneeuwde wegen me konden leren. Ongetwijfeld was het feit dat mijn achterste voet telkens weggleed een wijze les over mijn manier van afzetten. En telkens als ik weer boos werd omdat het lopen zo moeizaam ging, herinnerde ik mezelf eraan mee te buigen met wat de weg me bracht, en prompt liep ik veel fijner.
Ook van toepassing op het gewone leven
Het is een les die ik ook in mijn dagelijks leven probeer toe te passen. Ik probeer de dagschotel die het leven serveert onbevangen aan te nemen, en niet meteen te roepen: 'Ja, maar dát had ik niet besteld!!!'
Ik wil al een paar keer een berichtje bij je achterlaten.
Gewoon omdat je berichtjes zo lief zijn.
Maar als ik bij je lijk zie ik zo veel blogs dat ik niet goed weet waar ik het nu moet zetten.
Toch maar voor deze gekozen.
Dankjewel lieve Nicole!!!
Ik jen het gisteren geprobeerd maar ben teruggekeerd na nog niet eens vier kilometer....ik was gewoon veel te bang voor botbreuken!
Jouw methode geldt voor mij niet voor sneeuw....wel voor heuvetjes: stijgen en dalen en pijn in knieën en zo...
God, wat reageer ik weer rationeel op een prachtig dichterlijk logje...sorry...