Omdat ik geen vakantieganger ben, verdacht ik mezelf er van een weinige avontuurlijke geest te hebben.

Maar toen ik ging hardlopen merkte ik dat ik wel degelijk een innerlijke avonturier in mij heb! Ik mag namelijk graag van de gebaande paden dwalen, en gaan waar ik nooit eerder ging. Helaas gaat die innerlijke avonturier hand in hand met een imbeciel op het gebied van oriëntatie, waardoor ik binnen luttele minuten hopeloos verdwaal, zo gauw ik het bekende pad verlaat.

Nieuwe looproute ontdekken

Toen mijn man vorige week boodschappen ging doen, kleedde ik mij razendsnel om in mijn loopkleding en sprong in de auto voor een lift. Ik wilde niet de overbekende weg naar huis nemen, en besloot daarom via een nieuwe route naar huis te lopen. Ik had een vage notie van een paadje dat ik altijd al eens had willen lopen, en dat ik nu mooi kon uitproberen.

Uiteraard wist ik al snel niet meer waar ik was, maar ik had de tijd, en draafde vrolijk over 's heren wegen. Tot het wanhoopsmoment toen ik echt helemaal níéts meer van de omgeving herkende. Maar even later vielen plotseling de puzzelstukjes in elkaar, en plotseling snapte ik de wegen en paden die mij even daarvoor nog tot wanhoop inspireerden.

Lopen als metafoor voor het leven

En ineens besefte ik: hier is weer eens zo'n loopmoment dat een metafoor is voor het leven! Want ook in het leven kun je je soms verdwaald voelen, en je afvragen: 'Waar gaat dit in vredesnaam naar toe?!' En net als bij het hardlopen, zie je terugkijkend ineens: 'Ahaaa! Zo zat het in elkaar!'

En dan blijken die wegen waarop je dacht verdwaald te zijn, te leiden naar waar je moest zijn.

Diep toch?