Afgelopen zondag was het buiten druilerig, nat en glad. 'Je bent gek als je gaat hardlopen,' zei mijn man, die mij normaliter juist erg aanmoedigt op zondagochtend te gaan hardlopen want dan kan hij op mijn computer oude Star Trek afleveringen kijken...

'Denk je?' vroeg ik hoopvol, want veel zin had ik niet en ik stond open voor een goede smoes. Maar er de smoes die die mij met een goed gevoel kan ontslaan van mijn zondagse duurloop moet nog verzonnen worden, en dus zat er niets anders op dan me in vredesnaam maar goed aan te kleden en mijn leven te gaan wagen op de glibberige wegen.

'Doei!' riep ik en trad naar buiten. De wind snerpte onmiddelijk door mijn kleding heen en ik besefte: 'Ik heb een das nodig!'
'Ik ben er weer!' riep ik, en trad naar binnen op zoek naar een sjaal.
Getooid met sjaal verliet ik opnieuw het pand, om eenmaal buiten te beseffen dat ik ook handschoenen nodig had. Al met al had ik wel 10 minuten nodig om weg te komen. Maar toen ik eenmaal het tuinpad afglibberde dacht ik bij mezelf: 'Eigenlijk valt het nog best mee!'

En terwijl ik voorzichtig begon te lopen, ontdekte ik dat het weer veel minder erg voelde dan het er vanuit het warme comfort van ons huis uitzag. En ik bedacht hoe dit wel eens een diepzinnige metafoor voor het leven zou kunnen zijn. Namelijk dat dingen vaak erger lijken, dan ze uiteindelijk zijn. En dat je daar pas achter komt door er gewoon in te springen.

Uiteindelijk heb ik 1 uur en 50 minuten gelopen, en ik kwam zeer positief gestemd weer thuis. En als extra bonus heeft mijn barre sneeuwloop mijn zorgen over de kinderen die door hetzelfde weer dagelijks 10 kilometer naar school moeten fietsen, wegebden.

Want als ik het kan lopen, dan kunnen zij het zeker fietsen.