Feikje

Steeds meer vrouwen gaan hardlopen. Wie zijn zij en wat motiveert ze? In onze rubriek 'Rennende moeders' portretten van moeders die hardlopen! In dit zevende portret maken we kennis met Feikje!

Ik ben Feikje Breimer. Ergens in de jaren 80 ben ik gaan rennen, ik was toen achttien. Voor die tijd was rennen gewoon onderdeel van spelen. Rennen was in de jaren ’80 niet zo gewoon als nu. Je kreeg nog commentaar zoals ‘Ze hebben hem al’ of ‘Waar is de brand?’

In die tijd kwam de triatlon helemaal op. Omdat ik mee wilde doen met een kwart triatlon ben ik gaan rennen en fietsen. Ik vind beide erg leuk om te doen, maar met kinderen vind ik rennen handiger. Zwemmen vind ik vreselijk, dus zodoende is het rennen vooral gebleven

Ik heb vier kinderen, drie dochters van 20, 5 en 2 jaar en een zoon van 18 jaar. De kinderen heb ik in twee series gekregen. Zwanger rennen is mij nooit goed afgegaan, maar zo’n zes weken na de bevalling kriebelde het wel weer en ging ik weer stukjes rennen. Lees ook Hardlopen na bevalling.

Rennen is altijd een bijzondere belevenis. De natuur, het weer, geen dag is hetzelfde. Ik ben om die reden de laatste twee jaar mijn fotocamera maar mee gaan nemen tijdens het rennen en ben er een weblog over gaan bijhouden www.fastfoot.web-log.nl . Zoveel moois wil ik niet vergeten en graag delen.

Werkervaring gebruik ik nu bij hardlopen

Ik heb jaren lang gewerkt bij diverse gemeenten. Aan vergaderen heb ik een ontzettende hekel gekregen. Bij verschillende leidinggevende functies vond ik het erg leuk om betrokken te zijn bij de ontwikkeling van mensen. Wie laat je het beste welk werk doen? Op welke manier motiveer je mensen? De ervaring en kennis die ik daarbij heb opgedaan gebruik ik nu ik training geef ook.

Opleiding tot trainer

Drie jaar geleden, tijdens de zwangerschap van mijn jongste dochter, ben ik voor mijn man gaan werken. Ineens had ik overdag meer tijd en gelegenheid om te gaan rennen. Ik kreeg regelmatig vragen van mensen over hun manier van trainen en vroeg mijzelf wel eens af of mijn antwoorden wel klopten. Zodoende ben ik de opleiding voor trainer gaan volgen. Zo kreeg de kennis die ik had een kop en een staart en leerde ik groepen training te geven.

Hardlopen en kanker

In die periode begon mijn buurvrouw, die herstelde van borstkanker, met hardlopen om haar conditie te verbeteren. In mijn opleidingsgroep zat ook een vrouw die meerdere malen borstkanker had gehad en met rennen zichzelf weer op de been kreeg. Haar heb ik eerst advies gevraagd. Uiteindelijk heb ik mijn buurvrouw toen gevraagd of ik haar mocht trainen. Samen met een vriendin die ook borstkanker had is ze bij mij gaan rennen. Zij hebben mij veel geleerd, maar uiteindelijk komt het bij iedere loper, gezond of niet, neer op hetzelfde. Kijken naar de persoon en doen wat bij hem of haar op dat moment het meeste past. Wel grenzen opzoeken maar die niet te vaak overschrijden.

Inmiddels begeleid ik ook mensen met een hersentumor, maar gezien hun conditie blijft het dan bij wandelen.

* Noot van de redactie: er is een speciale website over hardlopen en kanker

Mijn bedrijf Fastfoot

Ik heb uiteindelijk mijn bedrijf Fastfoot opgericht. Ik begeleid via dit bedrijf twee loopgroepen. Een groep op dinsdagochtend en een groep op woensdagavond. Verder heb ik de afgelopen maanden een groep begeleid die graag wilde hardlopen en afvallen.

Op 22 augustus start ik weer een dergelijke groep. Ik geef loopadvies aan mensen die graag eens willen dat een trainer naar hun manier van trainen en hardlopen kijkt. Ook begeleid ik individueel mensen die in het dagelijks leven ergens tegen aan lopen en liever rennend en wandelend coaching krijgen bij het oplossen van hun problemen.

Lichamelijke en psychische effecten van hardlopen

Rennen heeft zowel een lichamelijk als psychisch effect. Het verbetert de conditie: wie herstelt van kanker of een zittend bestaan leidt, merkt dat hij of zij zelf in staat is de conditie te verbeteren door een trainingsschema te volgen en krijgt vertrouwen in het lichaam. Ongeacht hoe snel iemand wordt is er altijd die trots wanneer het is gelukt een half uur achtereen te rennen of een wedstrijd uit te lopen.

Hardlopen hoort bij mij, ik ren dagelijks. Als ik die dag meerdere mensen begeleidt zelfs meerderen keren. Als ik om wat voor reden niet meer zou kunnen rennen zou ik een andere vorm van bewegen zoeken, maar het rennen zou ik dan erg missen. Het is voor mij de handigste manier om behalve lichamelijk ook geestelijk gezond te blijven. Het relativeert, ontspant en maakt moe op een manier waardoor ik tijdens het uitrusten ook ontspannen ben. Soms zit het mee, soms zit het tegen. Als het tegen zit denk ik aan de keren dat het makkelijk ging, als het makkelijk gaat geniet ik daarvan. Dat is inmiddels ook de manier waarop ik tegen het moederschap aan kijk.

Wedstrijden

Ik train zelf bij de atletiekvereniging bij de Lange afstandsgroep. Mijn lange duurlopen ren ik bij voorkeur alleen, of als we oppas hebben, samen met mijn man. Hem ken ik overigens van die Lange afstandsgroep…Ik loop nooit met muziek, ik wil de wind horen en de vogels (en een achterop komende auto als het zo uit komt).

Hoewel ik jaren lang heb gerend zonder mee te doen met veel wedstrijden vind ik dat nu wel leuk om te doen. Meestal is er goede verzorging onderweg, je loopt op een plek waar je niet dagelijks komt en je hebt een doel om wat gerichter voor te trainen. De marathon vind ik het leukst. Bij een 10 kilometer wil ik vooral graag snel zijn en dat is dan drie kwartier ontzettend af zien.

Voor een halve marathon is dat al wat anders en bij een hele marathon is de afstand dusdanig lang dat er meer dan snel rennen bij komt kijken. Als geheel is het lopen van een marathon steeds een heel bijzondere ervaring, geen enkele marathon is hetzelfde en ook het resultaat is daardoor steeds anders. Ik experimenteer met mijn eigen trainingsadviezen om er achter te komen wat beter en wat minder goed werkt.

Ik zal er nooit een winnen, maar toch ben ik heel trots op de tijden die ik loop. Soms ben ik eens derde in mijn categorie en dan ben ik reuze blij met mijn bos bloemen. Maar mijn snelste tijd is nog ruim een uur langzamer dan Paula Radcliffe, dus dat relativeert direct weer. Zij is een professionele loopster die haar hele leven in het teken van snelle hardlooptijden zet. Het is indrukwekkend hoe ze dat doet en hoever ze dit door voert. Ik ben er niet jaloers op, ik zou niet op die manier kunnen bezig zijn met hardlopen (nog afgezien van het feit dat ik gewoon nooit zo snel zou kunnen rennen).

Kinderen en hardlopen

Twee van mijn kinderen zijn van nature heel erg sportief, beide andere kinderen houden gewoon van bewegen. Buiten spelen is belangrijk, belangrijker dan dat ze nu net als ik gaan hardlopen. Mijn zoon wil profwielrenner worden en rent alleen met zijn fiets op zijn rug tijdens een veldrit.

Ik zal de jongste twee als ze oud genoeg zijn zeker meenemen naar de atletiekvereniging, maar als ze uiteindelijk liever karate gaan doen of ballet vind ik dat prima.

Hardlopen en moederschap

Hardlopende of sportende moeders zijn daarmee een goed voorbeeld voor hun kind. Wanneer een vader of moeder bij mij begint met hardlopen dan hoor ik vaak dat de kinderen het enthousiast volgen en heel trots op hun vader of moeder zijn wanneer ze bijvoorbeeld mee hebben gedaan aan een loopje ergens en thuis komen met een medaille. Of ze staan klaar met een bos bloemen bij de finish. Vaak ben je als moeder degene die prijst en aanmoedigt. Kinderen vinden zich zelf heel wat wanneer die rol is omgedraaid en ze hun vader of moeder trots kunnen toespreken. ‘Dat heb jij goed gedaan mama!’ Ik vind het het mooiste compliment dat er is.

Mijn favoriete hardloopboek is Bernd Heinrichs boek 'Why we run'. Op mijn weblog staat een korte beschrijving van het boek.

Naast het rennen hou ik erg van lezen en schrijven.

Feikje Breimer

Similar Posts

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.