Als ik hardloop word ik graag betrapt door vrienden en bekenden. Dan gooi ik nonchalant mijn haar naar achteren en zeg: 'Ach ja, ik ren al acht jaar.' En de zweetvlekken onder mijn oksels en mijn knalrode hoofd geven mijn uitspraak net dat beetje extra cachet en geloofwaardigheid.

Hardlopen roept, zij het soms schoorvoetend, bewondering op. Toegegeven, mensen denken wellicht dat je rijp bent voor de psychiater, maar het is bijna onmogelijk niet ook bewondering te voelen voor iemand die hard loopt.

Voor iemand met de wilskracht en discipline om zich regelmatig in hardloopkleding te hijsen en het uiterste te vragen van zichzelf. Vooral voor mensen die alleen maar hardlopen naar de snackbar voor een Berenpoot en een patatje XL.

Als moeder oogst je veel minder bewondering. Het is tenslotte het op een na oudste beroep van de wereld! Als moeder is de beste feedback die je kunt krijgen dat het moederschap je niet aan te zien is.

Dus doet het mij goed als mijn identiteit als hardloopster wordt gevalideerd.
En dat gevoel geef ik dan weer door aan de moeder in mij.