Ooit besloot ik naar het dorpje Terborg te lopen.

Dat ligt ongeveer 8 kilometer van ons huis. Het leek me een leuke duurloop voor een zondagmorgen. Heen en terug zou me 16 kilometer hardlopen opleveren.Vol blijde verwachting volgde ik de pijl naar rechts op de witte ANWB paddestoel. Ik liep over een prachtig zandpad, onder hoge bomen. Verrukt keek ik om me heen naar al dat natuurschoon.

Uh-oh: Wat nu?

Maar toen kwam het zandpad uit op een t-splitsing. Spiedend keek ik om me heen, maar in de wijde omtrek was geen paddestoel te bekennen. Dus zat er niets anders op dan op mijn twijfelachtige richtingsgevoel vertrouwen. Ik sloeg links af, en voelde me als Kleinduimpje toen hij erachter kwam dat de vogels al zijn broodkruimels hadden opgevreten. Na veel omzwervingen bereikte ik éíndelijk Terborg. Maar toen was ik zo moe, dat ik tot mijn schaamte moet bekennen dat ik daar in de trein ben gestapt en zo naar huis ben getuft.

Dankzij mijn richtingsgevoel, of gebrek daaraan, heb ik de afstand naar Terborg weten te verdubbelen van 8 naar 16 kilometer.

Doel toch gehaald

Een typisch geval van eind goed, al goed, want het was mijn plan om 16 kilometer te lopen. Alleen zou ik volgens mijn plan weer thuis zijn na 16 kilometer, in plaats van in Terborg. Wat maar weer eens bewijst dat er niet alleen meerdere wegen naar Rome leiden, maar ook naar het behalen van een doel!

Verdwaal jij ook wel eens? En vraag je je daarna af hoeveel kilometers je hebt gelopen? Lees dan mijn post over achteraf afstand meten.

Lees ook mijn post over hardlopen zonder doel.

Heb jij doelen bij het hardlopen?