Nu we onze praktische stadswoning hebben verruild, voor de helft van een boerderij op het pittoreske platteland, kan ik niet langer mijn jongste twee kinderen te voet naar school brengen. Mijn logistieke kaartenhuis is in elkaar gestort!

De nieuwe basisschool ligt namelijk een kleine 3 kilometer verderop: net te ver om met ze te wandelen. En dus fietsen we. En sinds 9 januari hebben we zo'n beetje alle slechte weersomstandigheden meegemaakt. Waarbij de dagen dat de zandwegen veranderden in drijfzand, het absolute dieptepunt waren.
'Het lijkt wel alsof iemand aan mijn achterwiel staat te trekken!' hijgde ik tegen mijn tienjarige zoon, die moedig door de modder ploegde.

En toen moest ik denken aan de meest belachelijke sport die ik ken: spinning. Nergens wordt deze sport beter verbeeld dan in de eerste Bridget Jones film. Nadat ze heel hard heeft gefietst, zonder ergens te komen valt ze, bij het afstijgen van het marteltuig, simpelweg om. Dat gebeurde mij ook, na mijn eerste, en tevens laatste spinningles.

Dan toch maar liever door modderige zandwegen, over bochtige paadjes, via traktorsporen naar school fietsen. Want ook al mis ik het gemak van een school op loopafstand, het is wel een prachtige manier om crosstraining in te voeren! En bovendien is het 'quality time' met de kinderen, en goed voor de karaktervorming, want om met Barry Stevens te spreken, het is een kwestie van: 'Gewoon doorgaan!'

Doe jij aan crosstraining?
En zo ja, wat doe je dan? (afgezien van huishoudelijk werk?)

Hier onder het betreffende fragment uit Bridget Jones!