Zo rond een uur of zes slaat het altijd toe: de drang tot snacken! Het werk van de dag zit er op, de kinderen zijn gevoederd en gebaad, en ik kan met een kopje thee op de bank.

En prompt krijg ik dan zin in zakken M&M's, flink gezouten cashewnoten, paprikasticks, brosrepen, nutsrepen en kaas met zilveruitjes. Ik probeer deze verlangens te blussen met thee, want ik weet: ze berusten niet op honger, maar op onrust.

Meestal win ik de strijd tegen de lust en onrust, en rond een uur of acht 's avonds verdwijnt ze geruisloos. Maar gisteren rende ik in een onbewaakt moment naar de keukenkastjes en zocht koortsachtig naar 'iets lekkers'.
'Doe het niet, doe het niet' drong mijn betere zelf handenwringend aan, maar ik duwde haar ruw aan de kant, en zag dat ze probeerde de Toffifees te verbergen.

Daar stond hij: een grote doos Toffifees van de Aldi. Aangeschaft omdat het altijd handig is iets in huis te hebben voor onverwacht bezoek en verjaarspartijtjes. Eigenlijk geef ik niks om Toffifees, daarom had ik ze ook gekocht. Ik wist dat ze veilig waren voor eventuele snack attacks.

Maar mijn verlangen naar 'iets lekkers' won het van mijn desinteresse in Toffifees. 'Ik probeer er gewoon eentje, en dan zie ik wel, besloot ik. 'Ik krijg toch nooit bezoek!'
'Wel aardig,' proefde ik, maar nu de doos toch open was besloot ik dat ik er nog wel één kon nemen. En voor ik het wist had ik vijftien Toffifees soldaat gemaakt en concludeerde: 'Eigenlijk erg lekker!'

Met een buikje alsof ik zestien weken zwanger was, ging ik naar bed en zwoor: 'Nooit meer!'

En vanochtend liep ik op Toffifees.

Maar toen ik thuis kwam herinnerde ik me: er zitten er nog vijftien in de doos....