Op mijn donderdagochtendloop kom ik altijd langs een kooi met daarin twee ganzen. De kooi is gigantisch en heeft twee grote wielen zodat de eigenaar de ganzen makkelijk kan verplaatsen. Helaas zet hij ze ze elke donderdag naast het fietspad en ik geloof niet dat ze me mogen.

Want als ik langsloop openen ze hun snavels en sissen kwaadaardig in een angstaanjagende imitatie van Donald Sutherland in de slotscène van The Bodysnatchers, en van mij als de kinderen voor de zoveelste keer een beker kleverige ranja omstoten.

Maar afgelopen donderdag gebeurde er iets vreemds: ze sisten niet. Al dat mij groette was de stilte van de ganzen. Ik denk dat ze aan me gewend zijn geraakt.

Ergens symboliseren de ganzen mijn houding ten aanzien van hardlopen. Vroeger siste ik ook als iemand suggereerde dat ik dat zou gaan doen. Verontwaardigd protesteerde ik: 'Hoe sportief denk je wel niet dat ik ben?!' Als ik al eens zin kreeg om te lopen, ging ik snel liggen tot het over was. Zelfs nu ik het enthousiasme van de recente bekeerling voor lopen aan de dag leg, sissen mijn geest en lichaam nog kwaadaardig als ik begin.

Maar uiteindelijk worden ze stil.
Net als de ganzen.