De onverwachte loop
Vanochtend belde mijn man vanuit Amsterdam, dat hij per ongeluk de fiets van mijn zoontje Ot had meegenomen naar het treinstation. Die lag namelijk nog in de auto. Dit leverde een logistiek probleem op, want hoe moest ik ze nou naar school krijgen?!
Ik besloot dat er maar één ding op zat: wandelen. Om te voorkomen dat we te laat op school zouden komen, besloot ik meteen maar te vertrekken. Dus gingen we om 7.35 de deur uit. Maar wat bleek?! Ik had ofwel ons wandeltempo, ofwel de afstand, zwaar onderschat, want met een kleine 30 minuten arriveerden we al bij de school.
Het moet gezegd: het was een aangename wandeling, en ik was opgelucht dat lopen naar school goed te doen was. Het maakt mij als moeder, een stuk minder kwetsbaar, in geval van lekke banden of echtgenoten die fietsen meenemen. Het voordeel van wandelen en (hard)lopen ten opzichte van fietsen vind ik bovendien dat je veel minder last hebt van wind, regen en modder.
Maar het allergrootste voordeel was wel dat ik niet eerst weer naar huis hoefde te fietsen, voordat ik kon gaan hardlopen. Nadat de kinderen in de klas zaten, kon ik het meteen op een lopen zetten. Wat een verademing!
De les die ik hieruit heb geleerd, is dat ik het veel fijner vindt om naar school te lopen dan te fietsen. Helaas delen de kinderen deze voorkeur niet, en dus gaan we na de voorjaarsvakantie het volgende doen: Ot (10) en Piet (8) fietsen naar school, en ik ren met ze mee. Tot nu toe had ik Piet steeds bij mij achterop, maar daar wil ik vanaf. Door met ze mee te lopen, hoef ik me ook niet te ergeren aan Piets extreem lage fietstempo, en het geeft me de kans meteen na school door te kunnen lopen!
Is het niet prachtig hoe een logistieke knoop, tot een onverwachte loop, en een nieuw plan kan leiden!
Echt een goed plan!
Mooi hè, waar een wil is, is een weg.