Ik bracht de kinderen weer eens naar school in de stromende regen, zij op de fiets ik er hardlopend naast, toen mijn jongste zoon plotseling stopte bij de rand van het bos.
'Dóórfietsen!' brulde ik. Want zo langzaam ben ik nou ook weer niet!
Maar hij bleef eigenwijs staan, en toen ik hijgend bij hem kwam wees hij: 'Kijk mama!' En daar aan de rand van het bos lag een dode kat, in gestrekte draf, de levenloze ogen nog open.

Dat is geen kat, dat is een vos!

Mijn hart sloeg een slag over, en begon daarna als een wilde te kloppen van de schrik. Want de dode kat vertoonde alle kenmerken van één van onze katten.
Aarzelend merkte mijn oudste zoon op: 'Is dat onze kat mama?'
Maar voor ik kon antwoorden zei mijn jongste zoontje: 'Nee dat is helemaal geen kat! Dat is een vos!'
Vreemd genoeg stelde dit me helemaal niet gerust.

Het liefst was ik onmiddellijk naar huis gegaan, om onze katten te controleren, maar de kinderen moesten naar school. En dus besloot ik om ze eerst maar naar school te brengen, en dan op de terugweg de dode kat nog eens te controleren. Een beetje trillerig rende ik verder, en de kinderen praatten al snel weer over hun stomme computerspelletjes. Maar ik had de grootste moeite om te luisteren want diep in mijn hart wist ik: 'Die dode kat is Repelsteeltje…'

Het leek eindeloos te duren voordat we eindelijk bij school waren, en eenmaal daar nam ik haastig afscheid en maakte rechtsomkeert. Maar van de stress en schrik was mijn hartslag veel te hoog, en kon ik nauwelijks rennen. Dus moest ik genoegen nemen met een driftige wandelpas, en dan nog was ik niet 'in de zone'!
Eindelijk kwam ik weer bij het bos, en keek zoekend rond naar de dode kat. Eerst zag ik hem niet en opgeluchte dacht ik: 'Hij was zeker toch niet dood, en is naar huis gelopen!'
Maar even later zag ik het inmiddels verregende lijkje weer liggen.

Snel liep ik het laatste stuk naar huis terwijl ik bedacht hoe ik het zou gaan aanpakken: ik zou een sneeuwschep uit de garage pakken, en een doos. Dan met de sneeuwschep de dode kat in de doos leggen, en thuis opbaren. En dan vanavond de kinderen afscheid laten nemen, en vervolgens de kat een passende begrafenis geven.

Hij is niet dood, hij leeft!

Maar eerst checkte ik toch nog even onze woonkamer, en zag tot mijn grote vreugde ons beider katten op de bank liggen. Wat een opluchting!!! Hoewel ik nooit een voorstander ben geweest van huisdieren, ben ik me blijkbaar toch erg aan ze gaan hechten. Na de blijdschap over deze enorme meevaller moest ik weer denken aan die arme dode kat. Toen ben ik even naar onze buurman gelopen, tevens eigenaar van het bos, en vertelde hem over onze gruwelijke vondst. En even later zag ik hem op zijn kalme manier naar het bos fietsen, een schep nonchalant over zijn schouder. De onbekende kat heeft een goede rustplaats gekregen, daar in het bos.

Emoties en hardlopen

Wat deze tumulteuze ochtend mij heeft geleerd is dat emoties als schrik en stress hardlopen moeilijk kunnen maken! In plaats van de stress er uit te lopen, sloeg mijn hartslag er zo van op hol, dat ik zelfs in wandelpas al een te hoge hartslag had.

Maar ik klaag niet! Ik ben veels te blij dat allebei onze katten nog leven.