Hardlopen en grenzen verleggen
Ik heb een persoonlijke grens verlegd! Niet omdat ik sneller of verder liep dan ooit, maar omdat ik voor het eerst in mijn tienjarige hardloopcarrière in de auto ben gestapt om ergens naar toe te rijden en dáár te gaan hardlopen. Stoer hè?! Columbus zou trots op me zijn geweest.
Vanaf ons huis reed ik 7 kilometer naar het plaatsje Terborg. In luttele minuten bereikte ik plekken waar ik normaal al twintig minuten onderweg ben. Dat beviel me eigenlijk helemaal niet: het voelde veel te gemakkelijk, en als valsspelen. Ik was dan ook blij toen ik de auto kon wegzetten op een groot parkeerterrein bij de lokale Plus Supermarkt.
Vanaf centrum Terborg stond een loopje naar 'het hoogste punt van Gendringen' op mijn programma. En op dat hoogste punt staat Restaurant Engbergen, en dat was mijn doel. Het was een krappe 7 kilometer heen, en 7 kilometer terug. Dus feitelijk een makkie. Sinds ik ruim 18 kilometer naar het pannenkoekenrestaurant Erve Kots heb gerend, is 7 kilometer eigenlijk mijn eer te na.
Hoogmoed komt voor de val
Omdat ik nogal neerkeek op de afstand zette ik het als een wilde op een lopen, en na anderhalve kilometer vond ik het eigenlijk toch best ver. Wat het spreekwoord: 'Hoogmoed komt voor den val' maar weer eens bewijst. Ik nam gas terug, en liep in een normaal tempo verder. Hoewel ik voor de verandering niet vreesde dat ik de afstand niet zou volhouden, was het wel spannend omdat ik echt overal en altijd verdwaal. Dus ik liep te stressen of ik wel goed ging. Er zat weliswaar slechts één afslag in de hele route, maar toch!
Daar is het bordje!
Er waren wat momenten waarop ik dacht: 'Ga ik wel goed?' maar na bijna 7 kilometer stond er gelukkig een bordje met de naam van het restaurant en een richtingaanwijzer. Opgelucht haalde ik adem: nu zou ik niet meer verdwalen. Ik vond het restaurant dat is opgetrokken met veel hout prachtig, evenals het uitzicht. Ik genoot van een kopje koffie, en toen begon ik aan de terugweg, die veel gemakkelijker ging. Mede omdat ik nu niet meer bang was dat ik zou verdwalen.
Conclusie
Het was voor herhaling vatbaar om eerst ergens naar toe te rijden, ook al vind ik autoritje niet leuk. Maar het is super om nieuwe gebieden te verkennen, en te gaan waar weliswaar velen voor mij zijn gegaan, maar ik nog nooit!
Leuk dat het zo goed bevallen is Nicole. Wel herkenbaar dat gestress wat erbij komt over de weg erheen en je route aldaar vinden, ook het weer op tijd terug zijn voor de kids enz. waarschijnlijk. Toch doen hoor de grenzen verleggen.
groetjes,
Dorothé
Commentluv geeft me weer iets raars van WordPress dus ik zet hem maar uit.
Leuk dat je altijd in het midden van je training ergens een kopje koffie gaat drinken,lijkt me een uitstekende motivatie 🙂 Ik herken de beheofte om af en toe eens ergens anders te kunnen gaan lopen, om niet altijd hetzelfde parcours te moeten doen. Maar in de auto stappen doe ik ook niet graag.Is de fiets geen leuk alternatief? Daar hoef je je dan ook minder schuldig om te voelen en je hebt meteen een duatlon gedaan ook 😉 Veel succes!
Leuk dat je zo eens iets nieuws hebt geprobeerd hé. Ik doe dat ook wel eens hoor. Zo af en toe doe ik wel eens een georganiseerde wandeltocht mee, en dat is altijd dan wel eerst ergens naartoe rijden. Voordeel is wel dat je niet kan verdwalen, want de wandelclub heeft altijd wel een mooie route met pijltjes uitgezet. Soms rij ik ook met de auto naar het Domein hier, al lopend doe ik al bijna een half uur om er te geraken, en dat vind ik zonde, want het is een saai stuk tot daar en ik loop liever in dat mooie domein dan op dat saaie stuk. En dan is de auto wel handig (of in de zomer de fiets).