Lange tijd vroeg ik me regelmatig af: 'Wanneer wordt dat hardlopen nou eens makkelijker?' En met 'makkelijker' bedoelde ik dat het me geen moeite meer zou kosten, en dat ik steeds sneller en moeitelozer zou kunnen lopen. Stiekem wachtte ik op dat magische moment waarop ik mijn veters zou strikken, de deur uit zou sjezen en moeiteloos tien kilometer zou rennen.

Inmiddels is het 17 jaar later.

En hardlopen is niet makkelijker geworden.

Tsja.

Hardlopen is niet makkelijker geworden

Nog steeds kost hardlopen me moeite en inspanning en ga ik ervan zweten. En nog steeds heb ik 's ochtends vaak geen zin om te gaan. Maar toch, als ik goed kijk dan heb ik me wel degelijk verbeterd. In de slechte, oude tijd haalde ik nauwelijks de hoek van de straat zonder in elkaar te storten in een zielig, zweterig hoopje hardloopster. Maar nu loop ik dagelijks 45 minuten. De vraag of hardlopen ooit makkelijker wordt, doet er eigenlijk niet toe. Want waarom moet het eigenlijk makkelijker worden? Het gaat immers juist óm inspanning. Zonder die inspanning geen endorfines, en een veel minder groot gevoel van voldoening.

Het is de inspanning die hardlopen de moeite waard maakt.

Hardlopen lijkt op moederen

Zoals zo vaak lijkt ook in dit geval hardlopen veel op moederen! Ik dacht namelijk dat moederen ook makkelijker zou worden, naarmate ik het langer deed. Maar ik vind het nog net zo moeilijk als toen ik een jong en fris moedertje was. Toch heb ik, net als bij hardlopen, veel geleerd en ik denk graag dat ik mij verbeterd heb.

Dus ook al worden zowel hardlopen als moederen niet makkelijker, als hardloper en als moeder word je beter!