Ze kennen me!

Ik deed mijn Granny Run (8 kilometer) en was warempel sneller dan anders, dus toen ik arriveerde bij Granny's was ik echt toe aan mijn kop koffie. Ik ging naar binnen, snoof de heerlijke lucht van appeltaart op, en ging aan een tafeltje zitten.

Ik zag dat de serveerster mij zag, maar ze kwam niet om mijn bestelling op te nemen. Ik wachtte, en ik wachtte nog wat meer, en mijn ergernis groeide. Ik houd er niet van genegeerd te worden. Als ik genegeerd wil worden, dan probeer ik mijn man wel te verleiden tot een Goed Gesprek! Net toen mijn ergernis haar hoogtepunt bereikte en ik haar wilde roepen, kwam ze naar mijn tafeltje met een dampende kop koffie en een vriendelijke glimlach.

'Alsjeblieft,' zei ze. 'Jij hebt toch altijd een kop koffie hè?'

Ik stamelde een bedankje en voelde me helemaal vereerd: ze kennen mij bij Granny's!

De wonderen en beloningen van hardlopen blijven mij verrukken en verwonderen.

De volgende keer ga ik naar de MacDonalds, zodat ze mij daar ook leren kennen. Kun je het je voorstellen: je loopt de MacDonalds binnen, gaat ergens zitten, en als vanzelf komt iemand je een Big Mag brengen?!

Similar Posts

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.