Buigen of struikelen?

Als loper ken ik mijn plaats: ik ren keurig aan de linkerkant, het verkeer tegemoet. En dat is maar goed ook. Vooral 's ochtends, als allerlei slaperige pubers met glazige blik en ipod op hun oren, naar school fietsen. Ze maken mijn hardlooprondje een stuk spannender: die scheut adrenaline en de paniekerige vraag 'Zien ze me, of zien ze me niet?'

Maar omdat ik eigenlijk niet zo'n adrenaline junkie ben, heb ik mijn rondjes nu zo gepland dat de straten vrij zijn van slaperige scholieren. Helaas is de wereld later op de dag bevolkt met tegemoetkomende wandelaars en babyboomers. En die lopen niet aan de linkerkant, welnee! Veel fijner om aan de rechterkant te wandelen en zo de weg te versperren voor onschuldige lopers.

Aangezien ik wéét dat ik gelijk heb vertik ik het mijn kant van het fietspad te verlaten. Koppig loop ik door aan de linkerkant van de weg, maar de wandelaars ook! Uiteindelijk strompel ik dan nog maar verder naar links, waarbij ik allerlei lichaamsdelen verrek, om een botsing te voorkomen.

Want ik ben liever gewond, dan dat ik mijn gelijk op geef!

Similar Posts

One Comment

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.