Waarom loop ik?
Telkens weer vergeet ik waarom ik begon met hardlopen, namelijk voor de broodnodige rust en ontspanning.
Dan verlies ik mij in de ambitie van 'sneller' en 'verder', en in vergelijkingen met andere hardlopers die altijd in mijn nadeel uitpakken. Want 'snel' is niet de term om mijn tempo te omschrijven.
En als dat gebeurt, dan verliest hardlopen zijn aantrekkingskracht en wordt slechts nóg een vervelende klus op mijn te-doen-lijstje. Terwijl ik mezelf door de kilometers hijg en puf, heb ik slechts één gedachte: hoe lang nog? Dan weet ik: ik ben het weer vergeten!
Dus de volgende keer dat ik dan ga hardlopen zorg ik er voor dat ik vooral niet te snel ga, en gewoon geniet van het proces van lopen. Als ik niet langer in beslag wordt genomen door de noodkreten van mijn lichaam van 'Hoe lang nog?' en 'Ik heb geen zin meer!' komt er ruimte om te genieten van al het moois om me heen. Dan voelt hardlopen weer goed, als iets dat ik doe voor míj.
Dan ren ik als een kind: zo maar nergens heen, dan ren ik om het rennen.
Heerlijk als je je zo kan uitleven, zo even alleen met jezelf kan zijn zonder wie en wat dan ook om je heen.
Mijn uitlaatklep is concerten bezoeken. t Liefst samen met iemand, maar krijg ik niemand mee, dan ga ik soms alleen.
Buiten de concerten deed ik ook aan yoga, maar mankeer nu iets waardoor ik even niet durf en af moet wachten wat de arts in het zhuis zegt. Althans, als hij/zij erachter komt wat ik mankeer.
Ik mis yoga, even dat rustuurtje voor mezelf, even mezelf weer opladen.
Ren ze!