Ren mama, ren!
Ik heb het al vaker gezegd: ik vond hardlopers vroeger maar vreemde mensen, die zichzelf om onbegrijpelijke redenen in het zweet renden. Ze konden dan ook rekening op mijn vriendelijke onbegrip en een lift naar de dichtsbijzijnde therapeut.
Maar er is iets in het moederschap, en de vele uren doorgebracht met leeftijd-uitgedaagde mensen, die je doen verlangen te rennen. Ver, ver weg. Bij voorkeur schreeuwend.
Weg van de eindeloze vragen en eisen en: 'Mamamamamama, hij sloeg mij!'
'Nietes!'
'Welles!'
'Nietes!'
'Welles!'
'Nietes!'
'Welles!'
etc.
De sport van het lopen geeft je de kans om juist dát te doen.
En is het niet een aangename verrassing dat je meestal jezelf tegenkomt tijdens je loop?!
