Hardloop nostalgie

Toen mijn kinderen nog klein waren, nam ik ze wel eens mee als ik ging hardlopen. Zij op de fiets, en ik er hardlopend naast. Onderstaande post schreef ik in 2008! Ik ging toen hardlopen met mijn destijds zesjarige zoon Ot.

Runner's high

Op deze mistige, eerste dag van het jaar 2008 hing ik verveeld op de bank en bedacht redenen waarom ik beslist níét ging hardlopen. Het was te mistig, te koud, ik had geen zin, ik was te moe, waarom zou ik enz. Maar, plotseling sprong ik op van de bank, hees mij in mijn hardloopkleding en zei enigszins verbluft tegen mijn man: 'Blijkbaar ga ik hardlopen.'

Hardloper én Leuke moeder

Ik vroeg mijn zoon Ot (6) om mee te fietsen voor een portie quality time en de kick niet alleen een Hardloopster te zijn, maar ook een Leuke Moeder. Ot barstte onmiddellijk los in waterval van woorden, over vuurwerkpijlen, knalerwten, grondbloemen en sterretjes. Ik kon mijn ademhaling mooi reguleren op de korte stiltes die hij liet vallen waarin ik 'uh-huh' kon zeggen. Ik rende en rende, en Ot kletste en kletste.

Hoeveel is 3 + 8?

Na een half uur was Ot eindelijk uitgepraat over vuurwerk, en vroeg of ik hem sommetjes wilde opgeven. Ik vroeg lukraak: 'Drie plus acht!' Een genadige stilte volgde en minutenlang rende ik in aangename rust en haalden mijn oren opgelucht adem.

We passeerden hoge bomen geheimzinnig versluierd door de mist, een vijver, gingen het park door en net toen ik dacht dat mijn vraag veel te moeilijk was voor hem, riep Ot plotseling triomfantelijk: 'Elf!' De rest van de afstand hebben we toen afgelegd met rekenopgaves van mij, gevolgd door lange periodes van stilte waarin Ot ze oploste.

Niet alleen heb ik vandaag mijn lichaam getraind maar ook het brein van mijn zoon.

Een echte Runner's High!