Lopen verbroedert

Op mijn vrije donderdagochtend loop ik altijd zeven kilometer, en trakteer me zelf dan als beloning, op koffie bij de Hema. Regelmatig komt dan een vitale zestiger in sportschoenen naar mij toe, en vraagt of ik weer 'gelopen' heb.

Wij werden vage kennissen op een zonnige zomerochtend in de Hema, toen hij mij een foto van zijn kleinzoon in een tijdschrift liet zien. Zijn kleinzoon stond er sportief bij in snelle wieleroutfit, en trots vertelde mijn zestiger dat hij op hoog niveau fietste.
'Sport jij ook?' vroeg hij en ik steeg onmiddellijk in zijn achting toen ik kon vertellen dat ik vier keer per week hardloop.

Sindsdien groeten wij elkaar en maken soms een praatje. Gisteren vertelde hij verheugd dat hij dankzij de hoge temperaturen met blote benen had kunnen fietsen.
'Zestig kilometer, naar Bocholt!'
Ik was gepast onder de indruk.

'En dan weet mijn vrouw ook wanneer ik terugkom, en hoeft ze niet te schrikken van de sirenes,' voegde hij er aan toe.
'Ik schrik ook altijd van sirenes,' vertrouwde ik hem toe.
'Ja, maar de afgelopen drie jaar ben ik drie keer geschept! En de laatste keer lag ik drie maanden aan de kunstmatige beademing!' vertelde hij niet zonder trots.
Geschokt keek ik hem aan. 'Maar dan is het ook geen wonder dat uw vrouw schrikt van sirenes!'
'Nee,' knikte hij tevreden. En toen ging hij naar huis.

Ik hoop maar voor zijn vrouw dat hij niet geschept wordt.

Similar Posts

One Comment

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.