Saluut!
Vandaag fietste ik in de stralende zon, omgeven door het malse groen van zacht wuivende bomen, toen ik een sportschool passeerde. De deur stond open om toch wat van het lenteweer mee te pikken en binnen zag ik een zwoegende vrouw heel hard op een loopband rennen.
Het zweet parelde op haar rood aangelopen voorhoofd, en haar blik had iets wanhopigs terwijl ze overduidelijk, en heel snel, helemaal nergens naar toe ging. Het contrast met het stralende lentedecor buiten, en de blinde muur waar ze naar toe rende had niet groter kunnen zijn.
Dus ik riep meelevend: 'Ik weet hoe je je voelt: je geeft het je alles, en je komt nergens!'
Ze keek me verwilderd aan.
Ter verduidelijking voegde ik er aan toe: 'Ik ben namelijk Moeder,' en ik bracht haar een saluut.
Ze voelde zich duidelijk gesterkt door mijn bemoedigende woorden, want ze rende heel hard weg!
