Ik ga graag daar, waar niemand mij is voorgegaan, en dus besloot ik vandaag dat ene paadje te volgen, dat ik vorig jaar ontdekte. Opgewonden stuiterde ik over het grillige pad, en verzwikte prompt mijn enkel. Nog opgewondener dacht ik: 'Moet je mij zien! Ik doe cross-country!'

Aan het eind van het pad stond een primitief bordje, waarop iemand met stift had gekladderd: 'Wandelpad'. Het wees twee kanten op. Ik ging voor links, want ik meende te weten waar ik dan uit zou komen, en in gedachten schreef ik al mijn patentaanvraag voor deze nieuwe lopersroute.

'Hm, voor een wandelpad, is er wel veel gras,' bedacht ik halverwege, maar ik houd niet van 'terug gaan' dus ploeterde ik dapper door tot ik stuitte op een groot bos met een diepe sloot er voor. Zonder pad.

Kritisch bekeek ik de diepe sloot, die veel weg had van een ravijn. Toen keek ik nog eens naar het bos-zonder-pad, en wist: 'Ik zal 'terug' moeten. Terwijl ik mijn patentaanvraag verscheurde, rende ik terug naar waar ik vandaan kwam, maar zag toen toch nog een mogelijkheid voor een andere route. Helaas betekende dat wel dat ik nog verder van huis zou zijn, maar alles is beter dan 'terug' gaan.

Halverwege het pad zag ik iemand met een grote witte hoed, die bij nadere beschouwing een vogelverschrikker bleek te zijn. Maar hij bleek ook heel effectief om lopers te laten schrikken, want in mijn fantasie had hij mij al gekneveld en opgesloten in een schuurtje, voordat ik zijn ware identiteit ontdekte.

Nog nahijgend van de doorstane angst verliet ik het onbetrouwbare wandelpad, en ontdekte dat ik ver van huis was. 'Wat heb je nu geleerd?' vroeg ik streng aan mezelf.
En ik concludeerde: 'Je moet nooit wandelpaden vertrouwen die met een viltstift zijn aangegeven. En soms kun je misschien beter op je schreden terug keren, anders ben je pas echt ver van huis.'