Carla

Steeds meer vrouwen gaan hardlopen. Wie zijn zij en wat motiveert ze? Vanaf nu een nieuwe rubriek 'Rennende moeders' met daarin portretten van moeders die hardlopen!

In dit eerste portret komt Carla den Nieuwenhoop aan het word. Carla is 42, getrouwd, en moeder van twee jongens van 7 en 4. Ze combineert de zorg voor haar kinderen en het huishouden met haar parttime baan als financieel/pz-medewerker.

Hoe ben je begonnen met lopen? Hoe oud was je toen?

Ik ben ongeveer in mei 2006 met hardlopen begonnen, in het jaar dat ik 41 werd.

Waarom begon je? Was er een bepaalde aanleiding?

Vóór de komst van de kids deed ik fanatiek aan fitness. Na de geboorte van de kids deed ik eigenlijk alleen thuis wat oefeningen (buik, armen). Je kent ’t wel: niet echt tijd meer voor jezelf. En daar moest een einde aan komen vond ik toen. Ik vond dat ík aan de beurt was. Ik koos voor hardlopen omdat dat een sport is die je alleen kunt doen, en daarnaast niet afhankelijk bent van openingstijden. Leuk detail: ik háát regen, maar al hoost 't voor ik moet starten, ik gá (wel met m'n cap op want regen in m'n gezicht vind ik nog steeds niks)! En als het begint te regenen tijdens het lopen dan vind ik dat vaak nog lekker ook.

Hoeveel uur per week besteed je aan hardlopen?

Momenteel zit ik nog steeds in m’n hardloopdal. Maar in m’n goeie tijd (ahem) trainde ik 3x per week een uur of langer per keer.

Hoe zie je je toekomst als hardloopster?

Sinds ik aan hardlopen doe, heb ik aardig wat artsen gezien i.v.m. blessures of andere medische raadsels. Toch ben ik door blijven zetten.'Mind over body', is mijn motto. Vorig jaar heb ik dat motto té ver doorgevoerd, waardoor ik er lichamelijk behoorlijk rot aan toe was. Een tijdelijke stop en een vrij belastend onderzoek in het ziekenhuis leverde eigenlijk niet veel op. Het blijft een raadsel waarom ik ongeveer een uur na een loopje misselijk word. Inmiddels ben ik onder behandeling bij een osteopaat. Dat leek te helpen, maar onlangs heb ik dus weer een terugval gehad. De osteopaat beweert nog een troef in handen te hebben, dus daar ligt mijn hoop nog. Mocht die troef echter niet baten, dan vrees ik dat er voor mij geen toekomst is als hardloopster.

Loop je alleen of in een groep?

Al ben ik vrij sociaal, ik noem mezelf geen groepjesmens. Ben dan ook in m’n up gestart met hardlopen en later samen met een vriendin. Pas toen het ’s avonds donker werd en m’n vriendin het inmiddels moest laten afweten door haar krakkemikkige knieën, heb ik me aangesloten bij een atletiekvereniging. Daar ligt al meteen het voordeel: je kunt ’s avonds toch gewoon gaan lopen. Tijdens zo’n training liep ik overigens merendeel alleen, lekker met m’n muziek op m’n oren. Ook kan het lid zijn van een av voor sommige mensen de bekende stok achter de deur zijn, maar die heb ik eigenlijk nooit zo nodig gehad. Het enige dat je als nadeel kunt betitelen is het feit dat je je moet voegen naar de tijden/dagen van de av. Als je alleen loopt kun je gaan wanneer je maar wilt.

Wat motiveert je om te gaan hardlopen?

Het mentale gevecht aangaan, de kick om de nodige kilometers te maken in een mooie tijd. Maar ook, genieten van alles wat er tijdens zo’n loopje gebeurt, wat je ruikt, wat je ziet, wat je hoort.

Maak je verschil tussen lichamelijke en psychologische redenen om te lopen?

Hardlopen betekent voor mij lichamelijk gezien de nodige calorietjes verbranden (ook al zegt men dat dat bij mij niet bepaald nodig is). Psychologisch gezien is het een mentaal gevecht: kan ik mijn lijf laten doen wat ik wil, hoe ik wil? Ben ik aan het eind van een loopje zó moe, dat ik blij ben dat ik bijna m’n eigen straat in kan lopen, dan kan het maar zó zijn dat ik me door het andere stemmetje laat leiden en tóch nog dat ene lusje erbij maak, dát is pas kracht tonen. En nee, ik loop mijn hoofd niet leeg, maar juist vol. Zodra ik de deur uitstap, begin ik met schrijven. Schrijven voor m’n weblog en voor bijvoorbeeld loopkrant

Wat betekent hardlopen voor jou?

In eerste instantie was dat puur en alleen om even tijd voor mezelf te hebben, even geen kids om me heen. Al gauw werd het meer prestatiegericht en vergde ik meer en meer van m’n lichaam. Ondanks dat prestatiegerichte heb ik ook veel kunnen genieten: tijdens het lopen, maar ook de euforie erna als ik een mooie tijd had neergezet of weer wat extra kilometers had gelopen. En helaas is het veel te vroeg een lichamelijk gevecht geworden om gewoon te kunnen lopen.

Zie je parallellen tussen hardlopen en moeder zijn?

Dat vind ik het grappige van jouw eigen weblog, want jij doet dat heel sterk, die parallellen trekken. Zelf zie ik dat niet zo snel, alhoewel ik die van jou merendeels wél herken!

Leer je je kinderen ook hardlopen? Waarom wel/ niet?

De oudste, Matijs, had op een gegeven moment wel interesse. Na een proefmaand bij de av wilde hij doorgaan, en heeft ook een drietal crosses gelopen met een mooie medaille als aandenken. Daarna was z’n animo echter al snel verdwenen. Waarschijnlijk omdat het een nogal beroerde tijd was dat ze gingen trainen, want ik moest hem steeds uit z’n spel met eigen vriendjes halen om naar de av te gaan. Dat heb ik een aantal maal doorgezet, maar omdat ik vind dat het wel leuk moet blijven, heb ik ‘m de keus gelaten en hij heeft er vervolgens niet meer naar gevraagd. Hij gaat nu bijna elke week naar de zweminstuif waar hij z’n verworven kennis van A- en B-diploma kan onderhouden en meteen allerlei leuke spelletjes kan doen.

De jongste, Daan, is nog lekker druk met buiten en binnen spelen, en dat vind ik prima.

Raad je hardlopen aan je kinderen aan?

Nee, niet echt. Ze mogen van alles proberen, maar willen ze niet, dan is het ook goed want ze bewegen nog prima door het buiten spelen. Bij de oudste heb ik wel erop aangedrongen om naar die zweminstuif te gaan, omdat hij anders te weinig zwemt om het bij te houden. Ik denk dat als ze wat ouder zijn en ze ook beter weten wat ze willen, dat er dan uiteindelijk wel een sport wordt uitgekozen.

Waarom doe je mee aan wedstrijden?

Ik wil graag een prestatie neerzetten, en de sfeer is soms zo ontzettend leuk; dat is mooi meegenomen! En ja hoor, ik geef ’t toe, ik vind zo’n medaille óók erg leuk! Een wedstrijd kiezen om aan mee te doen doe ik op locatie (gelukkig woon ik redelijk centraal in Nederland). Ik check dan de websites en lees over hoe de organisatie voorgaande jaren was, kijk naar de (sfeer)foto’s, naar de uitslagen (is het haalbaar en kom ik niet helemaal onderaan?).

Ga je ook echt voor een prijs?

Hahaha, ik ben realistisch genoeg om te weten dat ik niet in de bovenste helft van de uitslagenlijst kom hoor. Zolang ik maar (ruim) niet de laatste ben en ik voor mezelf een goeie tijd heb gelopen, vind ik het prima.

Loop je op muziek? Waarom wel, of juist niet?

In het begin moest ik echt muziek horen die precies het tempo had waarin ik liep en die me motiveerde. Nu maakt het soort muziek eigenlijk niet meer uit, snel of langzaam. Ik loop meestal met muziek op, gewoon omdat het lekker is om naar muziek te luisteren. Op de achtergrond hoor ik overigens nog wel het getjilp van vogeltjes enzo hoor.

Wat vind je van iemand als Paula Radcliffe?

Dat is toch ook een moeder en daarnaast topatlete? Een mooie combinatie hoor! Verder heb ik eigenlijk geen tijd om me met dit dat soort hardloopinformatie bezig te houden. Ik vind het dan interessanter om het dichter bij huis te houden (m’n loopmaatje, m’n mede webloggende hardlopers enzo).

Heb je favoriete boeken over hardlopen?

Niet echt. Ik heb het boek van Bram Bakker gelezen. Daarnaast krijg ik nog steeds elke maand de Runner’s World op de mat en die lees ik ook graag.

Favoriete sportschoenen?

M’n Asics Gel Nimbus VIII.

Heb je een boodschap voor moeders die willen gaan hardlopen?

Neem de tijd voor jezelf, bouw rustig op en GENIET!

Wil je meer lezen over Carla?
Bezoek dan haar weblog!

Similar Posts

One Comment

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.