Mindfulness is 'hot'!

Leven in het moment, je bewust zijn van alles om je heen... Het zijn dingen die je bij uitstek kunt oefenen door hardlopen. Dat wil zeggen:

als je hardloopt om het plezier en de voldoening die het kan geven en niet om te winnen of anderen de loef af te steken.

De Griekse filosoof Aristoteles onderscheidde twee vormen om iets te doen: poiesis en praxis.

Poiesis betekenis

Poiesis betekent: 'iets verrichten' of 'produceren'. Het doel van de handeling ligt buiten de handeling. Het doel van het bakken van een taart is niet het bakproces, maar de taart die er straks zal zijn. Het gaat om een doel in de toekomst.

Praxis Aristoteles

Praxis betekent volgens Aristoteles: 'doen'. Er is geen ander doel dan de handeling zelf: de voldoening van de handeling ligt in de handeling zelf. In het geval van de taart: ook al komt die mislukt uit de oven, het maakt niet uit. Het ging om het proces van het bakken.

Lopen vanuit poiesis of praxis

Veel mensen beginnen met hardlopen vanuit poiesis: ze willen afvallen. Maar gaandeweg zie je vaak dat praxis belangrijker wordt. Ze krijgen plezier in het lopen en het verliezen van gewicht wordt een aangenaam neveneffect.

Voor mij is hardlopen vooral praxis. Ik zal nooit een wedstrijd winnen en ik ben er niet speciaal op gebrand mijn persoonlijk snelheidsrecord te verbreken. Ik loop om het genoegen van het lopen zelf (praxis) en de aangename vermoeidheid achteraf (poiesis).

Als je bij het hardlopen louter een poietische instelling hebt dan gaat het je om het resultaat: je snelheid verbeteren, verder rennen dan ooit, een marathon lopen, een ultramarathon lopen etc. Het nadeel van poiesis is dat het leidt tot 'uitgesteld geluk': 'Als ik maar een marathon heb gelopen, dán... ben ik tevreden!'

Vanuit het oogpunt van geluk is het daarom goed om te lopen om het lopen.

Dirk van Weelden

Schrijver en hardloper Dirk van Weelden beschrijft in zijn boek Looptijd op prachtige wijze 'praxis lopen':

'Er is iets wat hij weleens vaker probeert uit te leggen, en dat is dat hij hardloopt om het hardlopen zelf. Wat hij in alle geheimzinnige eenvoud zo geweldig vindt is het strekken van de rug, het licht heffen van de knie, de armzwaai, het naar voren zwiepende onderbeen, de landing, het afwikkelen van de voet, de afzet en het zweefmoment.

Vooral het zweefmoment, en dan alles weer van voren af aan. Misschien ongelooflijk maar waar, wat hij leuk vindt is de hardloopbeweging zelf en wat er in zijn lichaam gebeurt als hij dat een uur of twee volhoudt. Het is een primitieve dans, op muziek die zo oud is dat hij onhoorbaar is geworden. Een dans voor buiten, in weer en wind.'

Maar van Weelden is ook een poiesis loper:

'Beter hardlopen wil zeggen: makkelijker, verder, sneller. En om dat te bereiken is lopen voor de lol al gauw niet meer genoeg. Dan moet er getraind worden.'

Ben jij een poiesis loper of een praxis loper?