Op diverse Engelstalige blogs lees ik er regelmatig over: de post race blues. Dan hebben ze een lang verwachte marathon gelopen, en komen vervolgens in een diepe dip, waarin alles zinloos lijkt. Zelfs hardlopen.

Meestal lees ik die posts, en denk dan zelfingenomen: 'Maar goed dat ik zo enorm intrinsiek gemotiveerd ben, en dus onafhankelijk van wedstrijden om me door te lopen!'

Maar plotseling overviel me toch een gevoel van herkenning: als hardloper ken ik die post-blues weliswaar niet, maar als moeder wel degelijk. Met de bekende wijsheid achteraf, kan ik nu zien hoe ik na elke bevalling post zwangerschap blues had. Een gevoel van: 'Wat nu?'

Mijn Post Partum Blues niet te verwarren met depressie!

Uiteraard was ik druk met mijn nieuwbakken baby's, maar die blues zorgden er na mijn eerste zwangerschap wel voor dat ik als vrijwilligster ging werken bij Humanitas voor hun project Vriendschappelijk Huisbezoek. Na de geboorte van mijn oudste zoon besloot ik dat ik cursusleidster Samen Bevallen wilde worden en deed de opleiding, en na mijn derde bevalling besloot ik dat we nodig moesten verhuizen! Na mijn vierde bevalling werd ik hardloopster, maar na mijn vijfde bevalling ging me een lichtje op, en verklaarde ik: 'Wacht eens even! Nu moet ik me niet weer als een wilde ergens instorten!' En dat heb ik toen ook niet gedaan!

Equilibrium gevonden!

Inmiddels is mijn laatste zwangerschap 8 jaar geleden. Sindsdien zijn we naar het platteland verhuisd, ben ik gestopt met geven van de cursus Samen Bevallen, en ben professioneel blogger geworden. Maar hardlopen ben ik altijd blijven doen, en is een constante factor in mijn leven geworden.

Ik zou zelfs willen beweren dat hardlopen één van de redenen is dat ik na mijn laatste bevalling de rust kon bewaren, en mezelf snel terugvond.

Herken jij het verschijnsel van 'post-blues': in een gat vallen nadat je iets succesvol hebt afgerond?