Toen ik met de kinderen naar school rende, zij op de fiets en ik er naast, buitelde plotseling vanaf het erf van een boerderij een bruine hond naar ons toe en rende met ons mee.

'Noar huus!' riep ik in plat Achterhoeks, want ik ben goed geïntegreerd! Maar de hond leek op mijn kinderen, en deed dus net alsof hij me niet hoorde. Ik probeerde het nog op z'n Hooghollands: 'Ga naar je baas!' maar tevergeefs. Dus daar ging ons kleine karavaan richting school: twee kinderen, ik, en een onbekende hond.

Zo bereikten we de school, waar ik mijn twee zoontjes kuste en uitzwaaide. Op dat moment zag de hond twee andere hardlopers, en besloot zich bij hén aan te sluiten. Pijnlijk getroffen keek ik hem na: 'Lekker is dat! Ik word zo maar vervangen door snellere hardlopers!'
Maar de snelle hardlopers stopten, en ik zag ze gebaren naar de hond dat hij naar mij terug moest.
'Het is niet mijn hond!' riep ik. 'Hij luistert ook niet naar mij!'
'We're from Austria,' sprak toen één van de hardlopers.
'It's not my dog!' ging ik naadloos over op het Engels, en stak mijn handen op in een hulpeloos gebaar, terwijl ik naar ze toeliep. Want ik voelde me toch verantwoordelijk.
Gelukkig besloot de hond toen toch maar weer met mij mee te gaan, om redenen die alleen hij kan vertellen. Als hij kon praten.

Helaas gedroeg hij zich nog steeds als mijn kinderen, en deed precies waar hij zelf zin in had. Zoals zonder kijken een drukke weg oversteken, en in de metropool Westendorp, midden op de weg gaan lopen.
Mensen bleven me maar vermanende blikken toewerpen, die boekdelen spraken: 'Let eens wat beter op je hond!' En ik bleef maar verklaren: 'Hij is niet van mij!'
Eindelijk kwamen we weer langs de boerderij waar hij vandaag kwam, waar de eigenaar net naar buiten kwam.

'Ah, daar is tie!' zei hij.
'Hij liep zo maar met ons mee,' legde ik uit om een eventuele verdenking van hondnapper uit de wereld te helpen. 'Ik vind het een lieve hond!'
'Wil je hem hebben?' flapte de eigenaar eruit, en keek vervolgens geschrokken. 'Hij is eigenlijk van mijn zoon,' krabbelde hij meteen terug.
'Ik zou hem best willen,' hoorde ik mezelf zeggen, tot mijn eigen verbazing.

Toen werden we onderbroken door een grote plons. De hond was in de beek gesprongen en zwom daar vrolijk rond. Hij deed me erg denken aan één van de klasgenootjes van de kinderen die een diagnose ADHD aan de broek heeft hangen.

Sindsdien heb ik de hond één keer weer gezien: strak aan de lijn met zijn echte baasje. Maar diep van binnen hoop ik stiekem dat ze op een dag zullen aanbellen en zeggen: 'Hier heb je hem.'

Want hij was een heel gezellig, zij het onverwacht, loopmaatje. Hij heeft míjn hart gestolen.