door Arjen Slijp, energetisch coach

Hardlopen – en eigenlijk elke sport – vind ik een metafoor voor hoe je op dat moment in het leven staat. Dit vraagt om uitleg. Soms zijn er dagen dat het joggen mij heel gemakkelijk afgaat. Ik voel me dan een Ethiopiër die in een blank lichaam is geboren. Op andere dagen lijkt het echter alsof ik tien dode paarden achter me aantrek. “Het loopt niet lekker”, zeg ik dan tegen mezelf. En 9 van de 10 keer is er iets in mijn leven wat niet lekker loopt. Iets waartegen ik mij innerlijk verzet en die weerstand zijn mijn ‘dooie paarden’.

In deze situatie heb ik dan drie mogelijkheden:

1. Ik stop. Dat gebeurt niet vaak, maar het gebeurt.

Ik ren voor de vorm nog even mijn straatje uit, ga bij de bakker tweemaal naar rechts en ben weer thuis. “Ziezo, driehonderd meter hardgelopen”.

2. Het lopen gaat niet makkelijk, maar ik ga toch door.

Eigenlijk is dit mijn aangeleerde stand. Zo heb ik de Middelbare school gedaan en het propedeuse jaar van de HEAO terwijl ik Pfeiffer had. Met domweg ‘beuken’ kom je een heel eind. Het heeft echter een prijskaartje; bij mij heette dat M.E. en tien jaar later burn out. Gelukkig ben ik nu zachter geworden voor mezelf. Als ik beuk, beuk ik zachtjes.

3. Ik jog en voel ‘het gaat niet lekker vandaag’.

Ik onderzoek al lopend waar deze blokkade mee te maken heeft. Al onderzoekende kom ik achter de reden van mijn niet-fit zijn. Meestal maak ik mij bezorgd over iets, ben ik boos of speelt er een oude emotionele pijn op. Het vasthouden van niet verwerkte emoties kost ongeveer 2/3 (!) van onze levensenergie. Als ik achter de oorzaak van mijn blokkade kom, ben ik altijd dankbaar want ik heb dan de handrem gevonden van mijn eigen benenwagen. Vervolgens sta ik het gevoel toe wat ik tot dan toe heb onderdrukt en zie daar ‘Arjen staat weer in zijn vrij’. En echt, het lopen gaat dan een stuk makkelijker.

Hardlopen is voor mij sowieso een vorm van ‘meditatie in beweging’. Als ik mijn interne sabotages heb opgelost, dan heb ik tijdens het joggen nog ongeveer een uur tijd voor andere leuke oefeningen. Allereerst maak ik goed contact met mijn lichaam. Ik kijk aandachtig naar het asfalt, het gras of de natte klei waarop ik loop en verbind mij met de aarde. Ik voel dat de energie van de aarde door mijn benen naar boven komt en mij kracht geeft. Vervolgens open ik mijn hart voor iedereen die op mijn pad komt. Dus voor die man daar op de racefiets, voor twee druk gebarende Marokkanen bij het stoplicht en voor oma op haar elektrische driewieler.

En weet je wat nu zo leuk is? Als ik mijn hart voor iemand open, dan kijk ik die mensen – zonder dat ik er zelf erg in heb – langer aan dan gebruikelijk. In zo’n toevallige ontmoeting lijkt de tijd even stil te staan. Ik kijk die persoon aan. Die persoon kijkt mij aan, leest mijn ogen, ziet geen angst of aanval wat onze gebruikelijke reactie is. In een fractie van een seconde ontspant die persoon zich en weet jij wat er dan gebeurt? Hij of zij groet mij! Dat gebeurt niet één keer tijdens zo’n hardlooprondje, maar wel vijf keer. En dat in het ‘onpersoonlijke’, stadse Amsterdam.

Mijn vraag aan jou:

Ga eens een rondje hardlopen (of beoefen de bij voorkeur individuele sport die je toch al doet) en richt je je tegelijkertijd eens op je gevoelsleven.

- Welke emoties voel je?
- Welk gevoel heb je weggedrukt?
- Nadat je je gevoelens hebt erkend, zeg dan eens tien positieve zaken over jezelf. Bijvoorbeeld: ik ben krachtig, ik ben superfit etc.
- En daarna: open je hart voor iedereen die op je pad verschijnt.

Geniet ervan!