Lopersdilemma: groeten of niet groeten
Het is een lopersdilemma: groet je tegemoetkomende lopers als lang verloren vrienden en erken je ze op z'n minst als collega? Of richt je je ogen koppig op een onbestemde plek aan de horizon, en draaf je zwijgend voorbij?
Ik ben er nog niet uit, en dus kunnen sommige lopers op een vriendelijk 'Goedemorgen' rekenen, en andere op een glazige blik waarmee ik wil suggeren dat ik ze niet zie. Want weet je, niet alle lopers groeten je terug als je ze vriendelijk gedag zegt! Zo heb ik al menig blauwtje gelopen.
De ene loper groet je ook makkelijker dan de andere. Van die gestroomlijnde mannelijke lopers in nerveus gesneden sportbroekjes maken mij altijd nerveus, en durf ik bijna niet te groeten. Ze zijn als dat populaire groepje op de middelbare school, waar ik nooit bij zal horen. Makkelijker groet ik van die lopers die er uit zien alsof ze het liefst gaan liggen.
Hoewel ik nog niet uit het dilemma van 'groeten of niet groeten' ben, weet ik wel wat je moet doen als iemand jouw groet: altijd vriendelijk terug groeten!
Anders weet ik nog wel een groet,
Met de middelvinger.
Jaaaah, dat is een bekende! Meestal zijn het hier overigens de net-beginnende mannen of de vrouwen die veel sneller lopen dan ik, die niet terug groeten... Ik ga ook regelmatig op mijn bek, maar groet wel. Blijf ik ook doen; ik vind het ook een vorm van beleefdheid en van "een band scheppen".
Maareh... jij wou toch niet zeggen dat jij zo vroeg al aan het lopen was vanochtend?
Nee, dit trauma draag ik al langer met me mee!
Gewoon blijven groeten. Ik groet op de veluwezoom ook andere sporters/mensen. Je kan daar probleemloos uren zwerven zonder iemand te zien.
Het groeten is ook controle of het met de ander goed gaat.
Mijn enige echt slechte ervaring was met een schotse hooglander mama. Die vondt het een slecht plan dat ik haar kind groette en viel flink uit.
Gewoon lekker blijven groeten. Ik merk daarin trouwens duidelijk een geografische invloed. Hoe verder van de randstad (al dan niet overdrachtelijk) hoe meer er gegroet wordt. Ook door niet lopers. Altijd ff wennen voor een import hagenees.
Dankzij het grijze, mistige, motterende weer lopen in 'mijn' park steeds minder zonnebrillen rond en word er aarzelend meer gegroet.
De blessure valt wel mee, wat protesten van de knie nadat ik (wandelend) ben gestruikeld over een losliggende stoeptegel. Ik doe het even wat rustiger aan in de sportschool en met hardlopen.
herkenbaar dilemma 😉