Lopen in de hitte
In de hoop de koperen ploert te ontlopen ging ik vanochtend hardlopen. Maar het was zondag, en voor ik het wist was het al negen uur toen ik eindelijk naar buiten ging. En toen was de koperen ploert alláng op, en stond arrogant aan de hemel te schijnen.
Terwijl ik inwendig mopperde over het ondraaglijke juk van de hitte, en hoe ik liever loop in sneeuw en hagel dan in tropische temperaturen, bedacht ik ineens: 'Zou ik hier het principe van ChiRunning ook niet op kunnen loslaten?'
In plaats van mij te verzetten tegen de omstandigheden, er in meegaan? Als sneeuw een loper de kans biedt zijn tred te verbeteren, zou de zon dan niet eveneens kansen tot groei bieden?
Met die gedachte vertraagde ik mijn tempo, en kreeg prompt een Open Deur Ervaring. Ik bedacht me plotseling dat niet zozeer de zon mij hinderde, als wel ikzelf. Ik vind nu eenmaal dat ik in een bepaald tempo moet lopen, en mínstens een bepaalde afstand moet afleggen.
Geschokt realiseerde ik me: 'Het is niet de koperen ploert die mij dwars zit, ik ben het zelf. Ik ben mijn eigen ploert!'
In het besef dat aan mijn innerlijke ploert geen ontsnappen mogelijk is, vertraagde ik tot een stevige wandelpas, die de hitte draaglijk maakte.
En zachtjes neuriede ik: 'I keep on going with the flow.'
..en zo kom je nog es tot verrassende ontdekkingen.. tja, negen uur is het ook echt al warm.. ik ging gisteren om 7 uur weg (!) dat was op de dijken met wat wind nog een beetje te doen. En inderdaad,je wilt dan toch die afstand en ook nog in een bepaalde tijd, herkenbaar hoor!
Ha, dat herken ik wel: toch een prestatie willen neerzetten terwijl dit eigenlijk niet te doen is. Ook ik pas mij aan door 's ochtends tussen 6 en 7 uur te gaan lopen en heb ontdekt dat ik dit heerlijk vind.
En zo heel af en toe blijven alle gadgets thuis en loop ik een funrun. Gewoon om mijzelf te belonen en om weer eens even te voelen waar ik het allemaal voor doe.
wat knap: je inzicht & dat je toch bent gaan rennen om 9 uur! ik hou het zelf bij nachtelijke rondjes door de straat...
dat noem ik nog eens een chi-ervaring 🙂