Vrijdagochtend haalde ik mijn oudste dochter Maartje op, van een excursie naar Tsjechië, en miste daardoor mijn yogales. Niets aan te doen, hield ik mezelf voor, en sloot haar vreugdevol in mijn armen.

Maar naarmate de ochtend vorderde voelde ik me steeds onrustiger worden, en besloot te kijken of er misschien ergens nog een yogales werd gegeven. Driftig surfde ik over het internet op zoek naar een sportschool die een yogales aanbood, en vond er één om tien over tien. Ik keek op mijn horloge: kwart voor tien, als ik opschoot kon ik het net halen. Dus ik racede het huis uit en arriveerde hijgend bij het wijkcentrum, waar de beheerder me mededeelde dat er deze week géén yoga was.

'Dit is een kans voor persoonlijke groei, dit is een kans voor persoonlijke groei,' hield ik mezelf knarsetandend voor.
Desondanks kwam ik thuis vol opgekropte energie en niets om het in te stoppen. Zeker niet in Maartje die uitgeteld over de bank bungelde. Er was duidelijk maar één oplossing: hardlopen.

Dus trok ik mijn hardloopschoenen en kleren aan en rende het huis uit. Ik had dertig minuten voor ik de andere kinderen uit school moest halen, maar meer was ook niet nodig. Ik voelde me helemaal opgeknapt, ja zelfs een beetje Zen.

Maar terwijl ik rende vroeg ik me af wat er met me gebeurd is, want ik ken mezelf niet in deze vrouw die beweging verlangt. Was ik niet degene die elk excuus om op de bank te hangen aangreep? Het is een verandering die me blijft verbazen.

Ik denk omdat ik in mijn hoofd nog steeds die asportieve klungel ben.
Het is mijn lichaam dat me iets anders vertelt.