Ik liep mijn dinsdagochtend rondje, toen ik in de verte een collega-loper zag.

Hij ging gekleed in zo'n nerveus gesneden hardlopersbroekje, en huppelde heen en weer. Hij huppelde voorwaarts, zijwaarts en achterwaarts. Vervolgens wiekte hij wild met armen en zag er uit alsof hij elk moment zou kunnen opstijgen.

Dat is een Echte Loper!

Terwijl ik keek rende er een gedachte door mijn hoofd:

'Kijk, dát is nou een Echte Loper!'

Pardon? Blijkbaar denk ik na zeven jaar hardlopen nog steeds niet aan mezelf als een Echte Loper.

Maar wat ben ik anders dan een loper, als ik loop?

Curro, ergo sum!

Dus voortaan is mijn nieuwe mantra: 'Curro, ergo cursor sum, 'oftewel 'Ik loop, dus ik ben een loper.'