Ook al loop ik sinds de geboorte van mijn zoon Ot, inmiddels 17 jaar geleden, toch vind ik het moeilijk mezelf als loper te zien.

Lopers zijn toch van die afgetrainde mensen in fladderend klein broekje?

Want zijn lopers niet van die afgetrainde mensen die er uit zien als hazewindhonden? Met van die fladderende kleine broekjes en hemden, met een startnummer op hun buik? Van die lopers die heel hard gaan? Ik voldoe aan niet één van die criteria.

Na 17 jaar doe ik nog steeds ruim 30 minuten over 5 kilometer, ik draag een fladderend broekje en ik probeer niet eens om me te verbeteren.

'Ik houd niet van sport hoor!' benadruk ik aan kennissen die mijn onsportieve verleden kennen. En voor de zekerheid voeg ik er nog aan toe: 'Ik vind sport stom!'

En toch loop ik. Al zeven jaar, minstens drie keer per week.

Huh? Ben ik een moeder?

Het is een beetje zoals ik moeder ben. Dat ben ik al 17 jaar, en toch vraag ik me regelmatig af welke gek mij de verantwoordelijkheid heeft gegeven over vijf kinderen en een heel huishouden.

Want zijn moeders niet van die vaardige vrouwen, vol zelfvertrouwen, die weten wat ze doen?

En toch moeder ik. Al 17 jaar, minstens 24 uur per dag.

Het is soms wonderlijk hoe je een bepaald beeld van iets kunt hebben, en hoe dat botst met de realiteit...