Hardlopen als therapie

Ik geloof met hart en ziel in de therapeutische werking van hardlopen. In hardlopen als therapie.

Toegegeven, je problemen verdwijnen er niet door, maar je voelt je onvermijdelijk beter na een loop.

Hoezeer hardlopen kan helpen bij de pieken en dalen op je levenspad wordt prachtig beschreven door Karin Kuiper in haar boek ‘Je mag me altijd bellen‘. Ze beschrijft hierin de eerste 1001 dagen na het overlijden van haar man, en vader van haar drie jonge kinderen, en het rouwproces dat ze doormaakt.

Karin Kuiper over hardlopen als therapie

Karin schrijft:

‘Er zijn niet veel dingen meer waarmee ik mezelf tegenwoordig nog echt een plezier doe, maar hardlopen is er een van. Hoe ellendig ik me ook voel, als ik een uurtje op de hei ben geweest, ben ik er een stuk beter aan toe en zie ik er een stuk beter uit dan daarvoor.

Ik liep al jaren één of twee keer per week, maar toen Karel steeds zieker werd, ging ik meer en meer hardlopen – om de paniek de baas te blijven, om tijdens het lopen na te kunnen denken over nare dingen, om te ontspannen, om in conditie te blijven, om endorfine te produceren. (…) Altijd liep ik mijn vaste rondje van tien kilometer; en altijd weer liep ik het in dezelfde tijd – want mijn enig doel was endorfine maken, en dat ging prima met tien kilometer in één uur.(…)

Geen mens die weet dat ik mijn tien kilometers hard nodig heb om de zucht naar alcohol beheersbaar te houden. Niemand die weet dat ik zonder mijn tien kilometers helemaal geen geduld meer kan opbrengen voor de kinderen, dat ik dan zo slecht slaap dat ik binnen de kortste keren overspannen word, me zorgen ga maken over geld en binnen vier weken naar depressiviteit neig. Geen hond die weet dat de laatste tien minuten op de hei de gelukkigste tien minuten van mijn dag zijn – de enige gelukkige minuten van mijn dag zijn.

Anderen weten niet van de endorfine die nog urenlang door mijn lijf stroomt en die ik zo bitter hard nodig heb – als antigif voor de stresshormonen en de angst voor de toekomst – als ze het wisten dan had ik dagelijks oppas voor ‘mijn rondje’, als ze het wisten dan zouden ze beslist zorgen dat ik tenminste kon hardlopen.

Jammer dat ik het ze niet kan uitleggen.’

Karin je hebt het zojuist prachtig uitgelegd, en ik denk dat meer mensen het begrijpen dan je misschien denkt.

Hardlopen en rouw

Zelf ervaar ik dagelijks de positieve effecten van hardlopen als therapie. Ook al word ik vaak ‘s ochtends wakker met een somber gevoel, ik dwing mezelf het bed uit om te gaan hardlopen.Of ik zin in hardlopen heb, vind ik compleet irrelevant. Want ik heb een grote innerlijke overtuiging dat het goed voor me is.

Ik zie hardlopen als zelfzorg.

Hardlopen als zelfzorg als het leven pijn doet

Hardlopen is goed voor zowel lichaam als geest. Op z’n minst voel ik me mijn hardlooprondje een stuk beter, dan als ik de hele dag in bed blijf liggen en Netflix kijk. Hoe aantrekkelijk ik dat soms ook vind klinken.

Na het verlies van mijn dochter Lucy in augustus vorig jaar, vind ik het leven moeilijk, zwaar en pijnlijk.

En ook al wordt de pijn niet persé minder door hardlopen, hardlopen zorgt het er wel voor dat ik buiten kom.

In de natuur en de frisse lucht.

Dat ik beweeg.

En dat is heilzaam.

Hardlopen is als een trouwe vriend in mijn rouw.

En soms verbeeld ik mij dat ik mijn dochter Lucy tijdens het hardlopen soms een stukje met me op loopt…