Een marathon lopen is als een graf graven?
In de psychologische thriller De Duik, vergelijkt schrijfster Catherine Steadman een marathon lopen met iets wel heel onverwachts, namelijk een graf graven.
Haar beschrijving van het lopen van een marathon vond ik niettemin erg treffend. Hier komt ie!
Een marathon lopen is als een graf graven
Onderstaande gedachte gaat door het hoofd van Erin als ze een graf graaft voor haar man Mark, die ze net vermoord heeft.
'It's that halfway point in a marathon when the novelty has worn off and you've just got tot finish the joyless bloody thing. You've invested; you're all in. You've told all your friends you'ld do it, you made them pledge donations to come charity or other, one you have only a vague passing connection to.
They guiltily promised more money than they really wanted to give, feeling obligated because of some bike ride or other they might have done at university, the details of which they bore you with every time they get drunk.
I'm still talking about the marathon, stick with me.
And then you went out every evening, on your own, shins throbbing, headphones in, building up miles, for this. So that you can fight yourself, fight with your body, right there, in that moment, in that stark moment, and see who wins. And no one but you is watching. An no one but you really cares. It's just you and yourself trying to survive.
That is what digging a grave feels like, like the music has stopped but you can't stop dancing.
Because if you stop dancing, you die.'
Meer weten?
Als je benieuwd bent naar dit boek, dat overigens verder totaal niet over hardlopen gaat lees dan mijn recensie van De Duik op mijn boekenblog.
Comments
Een marathon lopen is als een graf graven? — No Comments
HTML tags allowed in your comment: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>