De tijdloosheid van hardlopen
Een van de dingen die ik zo fijn vind aan hardlopen, is dat het zo tijdloos is. Terwijl ik de paden op, en de lanen in ren, bedenk ik mij hoe het in theorie net zo goed het jaar nul zou kunnen zijn.
Toegegeven, dan zou ik niet van die blitse verantwoorde hardloopschoenen dragen, en wellicht gekleed gaan in een berenvel, maar het proces van lopen is hetzelfde.
Wat betreft de bomen om mij heen, zou het bijvoorbeeld ook best 1889 kunnen zijn, om maar eens een willekeurig jaar te noemen. Hardlopen kun je zo basic of modern maken als je zelf wilt.
De tijdloosheid van hardlopen
Toen ik begon met hardlopen was ik recent bevallen van mijn vierde kind, en er zou nog een vijfde volgen. In de jaren daarna, was hardlopen een aangenaam constante factor in de hectiek van een opgroeiend gezin. Hoeveel bekers er ook omvielen, hoeveel ruzies ik ook moest beslechten, hardlopen was er altijd.
Ik hoefde alleen maar mijn hardloopschoenen aan te trekken, en naar buiten te gaan.
Nog steeds geeft het mij een prettig gevoel van vertrouwen en zekerheid dat ik 'altijd nog kan gaan hardlopen,' als ik het eventjes helemaal heb gehad.
Daarom zijn hardloopblessures ook zo erg!
Ik denk dat dit één van de redenen is dat de meeste hardlopers helemaal niet goed worden van hardloopblessures. Natuurlijk is het vervelend om een lichamelijke klacht te hebben, maar veel erger is het dat je daardoor je uitlaatklep verliest. Normaal zou je bij een tegenvaller gaan hardlopen, maar laat dat nou net niet kunnen bij een blessure!
Zelf probeerde ik dit te ondervangen met krachttraining met een youtube-filmpje. Maar al snel concludeerde ik: 'Dit helpt niet!' Ik miste het buiten zijn. Gelukkig kwam mijn man toen met het briljante idee om dan maar gewoon te gaan wandelen in een hoog tempo.
Op die manier vond ik toch een stukje van de tijdloosheid van hardlopen terug.
Ja, hardlopen is echt als een vriend die er altijd voor me is : )
Ja ik geloof dat ik dat wel een beetje ga herkennen langzaampjes aan!