'Oh nee...,' kreunde ik toen ik de tijd op de wekker zag. 'Ik wil nog niet opstaan!'

Soms heb je van die ochtenden dat je helemaal niet uitgerust wakker wordt. En dit was er zo eentje. 'Vandaag ga ik dus niet hardlopen,' besloot ik. Ik ben veels te moe. En terwijl ik naar beneden liep redeneerde ik druk met mezelf over alle goede redenen dat ik die dag niet zou gaan hardlopen. Ik was vastbesloten.

En toch vond ik mezelf een uurtje later hardlopend terug op de zandweg. In hardloopkleding en alles. Een beetje verbluft dacht ik: 'Watskeburt?!'

Maar ik wist het eigenlijk wel. Het was de macht van de gewoonte die het van me had overgenomen.

Het is de macht van de gewoonte die er voor zorgt dat ik ga hardlopen als mijn wilskracht en motivatie het laten afweten. Mijn lichaam is als een paard dat zijn stal ruikt. Het is ingesteld op 's ochtends hardlopen. En soms gaat het haar eigen gang.

En weet je, dat komt me eigenlijk best goed uit.

Want van een stukje hardlopen ben ik nog nooit slechter geworden.