Vanochtend sommeerde ik Ot en Piet in de auto om ze naar school te brengen, zodat ik meteen kon doorrijden naar mijn ChiRunning les. Haastig draaide ik de autosleutel in het contact, waarop de auto een zwak: 'Phrrrt,' uitbracht en vervolgens voorgoed zweeg.

Geïrriteerd dat het kreng het weer eens niet deed, dacht ik na over mijn volgende stap. In ieder geval moesten Ot en Piet naar school, dus sommeerde ik ze uit de auto en dreef ze in ganzenpas naar school. Vervolgens galoppeerde ik weer naar huis, waar de auto nog steeds hardnekkig stond te zwijgen.

Somber bekeek ik de auto van alle kanten, ongehinderd door enige kennis, en concludeerde dat er niets anders op zat dan mijn les af te bellen. Daar stond ik in mijn snelle lopersoutfit te balen, en haalde een paar diep adem.

Toen herinnerde ik me dat mijn ChiRunning lerares had gezegd dat je bij ChiRunning soepel moet inspelen op wat de weg, en het weer je bieden. Je moet je niet verzetten tegen bijvoorbeeld een steile heuvel of een straffe tegenwind, maar er mee samenwerken.

Gesterkt door deze gedachte boog ik mee met mijn onverwachte tegenslag en besloot de vrijgekomen tijd te benutten voor wat Sinterklaasinkopen en een kopje koffie bij de Hema.

Zo heb ik deze ochtend toch nog ChiRunning kunnen oefenen!