In de discussie 'Heb ik een lichaam' of 'Bén ik een lichaam' heb ik altijd de voorkeur gegeven aan de eerste. Als ik mijn lichaam bén voel ik me zo gereduceerd tot willekeurige neuronen. Ik denk graag dat ik meer ben dan de toevallige samenstelling van mijn genen en omgeving.

Maar als ik zie hoe ouderen die lijden aan de ziekte van Alzheimer zichzelf verliezen, en soms zelfs van persoonlijkheid veranderen, omdat hun hersenen aangetast worden, dan wordt mijn voorkeur moeilijker houdbaar. Want als je door een hersenziekte van persoonlijkheid kunt veranderen, betekent dat dan niet dat je je lichaam bént?!

Nou ja, hoe dan ook, toen ik gisteren aan het hardlopen was had ik voor het eerst het gevoel dat ik mijn lichaam was. Dat ik me één voelde met mijn lichaam. In het algemeen zie ik mijn lichaam als een vehikel dat mij van A naar B moet brengen, en waar ik, als het echt niet anders kan, wat bodylotion opsmijt.

Maar als hardloper kan ik mij met mijn lichaam identificeren. Dan voel ik me fit en soepel, en dan ben ik blij dat ik mijn lichaam ben.

Hoe ervaar jij je lichaam tijdens het hardlopen? Ben je dan je lichaam, of heb je een lichaam dat door je geest gesommeerd wordt te lopen?