Na mijn onwillige Tango met vermoedelijk een Mexicaan bewoog ik me nog wekenlang traag als Gilse suikerstroop door de dagen. Maar vandaag besloot ik dat het maar eens afgelopen moest zijn, en dat ik heus wel weer de zestien kilometer heen en terug naar Westendorp aan kon. Ik hees me in mijn gehate Kruidvat tights...
Woensdag had ik mijn eerste Chi Running les. De opkomst was overweldigend, en blijmoedig schudde ik de hand van mijn enige medecursiste. Het valt nog niet mee om de Chi te vinden, er is zoveel om aan te denken. Eerst moet ik mijn lichaam in de juiste stand positioneren, daar ben ik zo'n vijf minuten...
Het was niet de Man met de Hamer die mij onderuit haalde, maar de Man met de Griep, met als gevolg dat ik al twee weken niet heb hardgelopen. Een onaangename gewaarwording! Ik mis het om lekker buiten te zijn, en mijn trouwe tweevoeter de sporen te geven. Maar toen ik de kinderen wandelend naar...
In de hardloopwereld zijn ze een bekend fenomeen: hazen, en dan niet van die hazen die met kerstmis op je bord liggen omringd door takjes peterselie, maar menselijke hazen. Zij geven het juiste tempo aan, en als hardloper kun je daar dan onbekommerd achter aan sukkelen, in de prettige wetenschap dat je goed op tempo...
Heb je het al gehoord? Langzaam is het nieuwe snel! Eindelijk loop ik eens voorop.
Op 28 oktober 2009 ging het programma Koopkracht over hardlopen. Een ongeveer half uur durende documentaire, met interviews met o.a. Midas Dekkers, en diverse hardlopers. Wat heel sterk naar voren komt in deze documentaire is dat hardlopen een behoorlijk blessuregevoelige sport is, iets wat volgens Danny Dreyer, auteur van het boek Chi Running, onterecht is....
Het is een lopersdilemma: groet je tegemoetkomende lopers als lang verloren vrienden en erken je ze op z'n minst als collega? Of richt je je ogen koppig op een onbestemde plek aan de horizon, en draaf je zwijgend voorbij? Ik ben er nog niet uit, en dus kunnen sommige lopers op een vriendelijk 'Goedemorgen' rekenen,...
Ik rende over wat eens een fietspad was, maar dat nu was veranderd in een glibberig bladerdek, en moest plotseling aan Mieke Telkamp denken die zich klagerig afvroeg: 'Waarheen leidt de weg, die wij moeten gaan?' Feitelijk had Mieke weinig te klagen, want blijkbaar wist ze wáár de weg was, en dat was meer dan...
