Vanmorgen heb ik gestreden met mezelf! Ik was mijn grootste vijand, vanaf het moment dat ik de deur uitstapte in mijn hardloopkleding en de wind mij ongenadig in het gelaat sloeg.

'Ga toch niet, ga toch niet! Het weer is echt té slecht' zette mijn vijand de aanval in, terwijl ik weifelend ons tuinpad afglibberde. Halfslachtig begon ik de weg af te rennen, ondertussen vechtend met mezelf, want alles in mij wilde stoppen. Ik probeerde mezelf af te leiden met This Kiss van Faith Hill en dat hielp wel eventjes, tot het lied was afgelopen. Prompt ging al mijn aandacht weer naar de snijdende wind die de regen in mijn gezicht geselde.

'Nou ja zeg, dit is echt té erg. Ga toch terug. Meid, je hebt het nú al verdiend om lekker naar huis te gaan!' fluisterde listig mijn vijand. En ik moest echt alles op alles zetten om door te lopen. Vandaag snapte ik waarom anderen zweren bij een geplande wedstrijd, die een gemiste training in gevaar zou kunnen brengen. Want ik doe nooit mee aan wedstrijden, dus wie zou het merken als ik afhaakte, en naar huis vluchtte? Alleen ik zelf. Maar ik zelf ben een formidabele vrouw, die enorm baalt van een 'mislukt' looprondje, en dus zette ik door onder het motto: 'Anders komt de kater later'.

Ik zet De Koffiekaart in

Als je zelf je grootste vijand bent moet je alles uit de kast halen, en dus speelde ik De Koffiekaart. Ik herinnerde mezelf aan het kopje koffie dat me wachtte in Het Pannenkoekenhuis van Westendorp. En dat was genoeg om mezelf over de helft van de afstand te slepen. En ik weet: als ik maar eenmaal over de helft ben, dan is de strijd gewonnen: want dan is het korter om door te lopen naar het Pannenkoekenhuis voor koffie, dan terug naar huis te gaan.

Leuk is het vanochtend toch niet meer geworden, met dank aan het Nederlandse weer. Maar dat geeft niet: lopen hoeft niet altijd leuk te zijn. Dat is het leven tenslotte ook niet. En ik heb het toch maar mooi wel gedaan! En dat is een veel fijner gevoel dan de kater van het voortijdig afhaken.