Als discipline dwang wordt
Ik vraag het mezelf wel eens af: 'Ben ik nou gewoon heel gedisciplineerd? Of ben ik dwangmatig?'
Elke ochtend breng ik de kinderen hardlopend naar school. Ook als ik daar helemáál geen zin in heb. Het valt namelijk niet mee te rennen, terwijl iemand naast je hele verhandelingen houdt over onbegrijpelijke Pokémons. Maar ik weet dat hardlopen gezond voor me is, dus doe ik het gewoon. Zes dagen per week zorg ik ervoor dat ik aan mijn bewegingsnorm van minstens 30 minuten intensief bewegen kom.
Bovendien weet ik dat het me toch niet lekker zal zitten, als ik een ochtend oversla.
Maar wanneer wordt discipline dwang?
Ik heb Ofman's kernkwaliteitenmodel er bijgepakt!
Ofmans model bestaat uit 4 onderdelen:
- Kernkwaliteiten (je sterke punten). In mijn geval Discipline!
- Valkuilen (als je te ver doorschiet in je sterke punten). In mijn geval Dwangmatig zijn.
- Uitdagingen(de positief tegenovergestelde kwaliteit van je valkuil). Loslaten.
- Allergie (Waar je je aan ergers bij anderen!) Mensen die dingen niet volhouden of niet afmaken.
Er zijn momenten waarop ik volgens mij wel eens doorsla van discipline naar dwang. Dan wordt hardlopen het zoveelste ding wat ik nog moet doen.
Welke kernkwaliteiten gebruik jij bij het hardlopen? En wat zijn jouw valkuilen?
Als je bij mij sporten invult in plaats van hardlopen dan klopt het plaatje helemaal. Ik loop sinds een jaar op zondagochtend hard, eerst om te kijken of ik het weer zou kunnen (shinsplints) en nu omdat het zo lekker is en omdat het er elke week gewoon bij hoort. Inclusief het heerlijke ontbijt dat daarna echt verdiend is. Verder doe ik 2x in de week zumba, een keer pump en een keer pilates. Als ik niet naar één van de lessen kan of niet kan lopen heb ik er eigenlijk gelijk stress van. Ik moet mezelf dan echt vertellen dat het niet erg is om een keertje over te slaan. De pilates helpt me bij het loslaten van de perikelen van werk en mijn gezin met 4 kinderen.